Ανάβεις μια φωτιά μέσα μου κάθε φορά που συναντιούνται τα βλέμματά μας και κάθε φορά που μ ’ ακουμπάς αυξάνεται αυτή η φωτιά . Μετατρέπεται σε πυρκαγιά . Δεν ξέρω πως νιώθω γι αυτό . Είναι γλυκιά αυτή η φωτιά αλλά την ίδια στιγμή πικρή . Κουβαλάει μια λύπη στην πλάτη της . Μία ανησυχία , μία αμφιβολία . Αλλά είναι και αυτή η γλύκα , αυτή η γλύκα που τα σβήνει όλα . Όλα τα αρνητικά συναισθήματα εξαφανίζονται . Και υπάρχουν μόνο τα θετικά . Η γλύκα παραμένει . Και μόνο εκείνη βγαίνει στο φως . Η γλύκα παραμένει και γίνεται πιο έντονη . Η γλύκα παραμένει . Μόνο αυτή υπάρχει . Η γλύκα . Η γλύκα της φωτιάς σου ». Ήταν υπέροχο και αυτό , αλλά ούτε αυτό ήταν αρκετό . Ήθελα να τα διαβάσω όλα . Μέροντας ότι έχω πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή μου , πήγα κατευθείαν στο τέλος . Γκεί βρήκα άλλο ένα ποίημα , το οποίο πρέπει να ήταν το πιο μικρό απ ‟ όλα . Ώπ ‟ τον τίτλο του φαινόταν μελαγχολικό κι αυτό μου κέντρισε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον . Αι αυτό και ξεκίνησα , για άλλη μία φόρα , να διαβάζω . Ώυτή την φορά ένα ποίημα με τον τίτλο ... « Έφυγες » « Έφυγες . Πλέον μόνο αυτό ξέρω . Είναι η πρώτη φορά που δεν έχω να πω πολλά ενώ γράφω για ‘ σένα . Τα είπα όλα την τελευταία φορά . Τότε είχα έστω και λίγη έμπνευση , τώρα τίποτα . Αλλά έτσι γίνεται όταν ο ποιητής χάνει τη Μούσα του . Μαζί χάνει και την πηγή της έμπνευσής του . Εγώ όμως πρέπει να έχασα και το μυαλό μου γιατί σκέφτομαι το ίδιο πράγμα , ξανά και ξανά και ξανά . Πλέον μόνο αυτό έχει σημασία για ‘ μένα ... Έφυγες . Έφυγες . Με εγκατέλειψες .» Κην έχοντας άλλη συναισθηματική αντοχή , έκλεισα το βιβλίο και σταμάτησα να διαβάζω . Ξροσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω , αλλά δεν το χώραγε ο νους μου .
97