« Βεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα ... ίσως κάποια άλλη φορά !» Ξαρόλα αυτά ένιωθα την ανάγκη να τον κάνω να χαμογελάσει , έστω για λίγο . « Ε γυναίκα μου είναι μαγείρισσα σε εστιατόριο , δεν μπορεί να μη θέλεις να δοκιμάσεις τη σπεσιαλιτέ της ! Πε παρακαλώ , έλα !» Ένα πικρό χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του . « Πε εστιατόριο εργαζόμουν κι εγώ !» Βεν ήξερα τι να πω … ώσπου και πάλι μίλησε αυτός πρώτος . « Ζα έρθω ! πως κάναμε και τότε ! Ζυμάσαι ;» Ταμογέλασα αναπολώντας τα παλιά . Γκείνη τη στιγμή ένιωσα έναν ήχο να σπάει τη σιωπή . Ρο κινητό μου !... « Θαλύτερα να πηγαίνεις ! Κάλλον έχεις αργήσει », είπε . « Ζα σε περιμένω στη γωνία , πιο κάτω , στις τρεις , να πάμε μαζί με το αμάξι μου στο σπίτι !» είπα , προσπαθώντας να κάνω τη φωνή μου να ακούγεται πιο δυνατά από τον ήχο του κινητού μου . Έβγαλα το ρολόι μου βιαστικά από τον καρπό μου και του το πέταξα , κλείνοντάς του το μάτι . Έφυγα τρέχοντας για το γραφείο ώστε να μην προλάβει να αρνηθεί . * * * * Πτη γωνία σχεδόν δεν τον αναγνώρισα . Γίχε αλλάξει ρούχα και στεκόταν καμαρωτός , όπως πάντα , κοιτώντας το ρολόι μου επίμονα . ταν τον πλησίασα , τον αγκάλιασα και θυμήθηκα ξανά πόσο κοντός έδειχνα δίπλα του . Πτο αμάξι κανείς μας δεν μιλούσε . Στάνοντας στο σπίτι , ψάχνοντας τα κλειδιά μου , τον άκουσα να λέει κάτι , αλλά δεν τον κατάλαβα . Αύρισα και τον αντίκρισα ξανά . « Πε ευχαριστώ , μικρέ !» αναφώνησε χαμογελώντας . Ταμογέλασα και εγώ και μετά ξέσπασα στα γέλια . Ήταν σα να ξαναγυρίζαμε τον χρόνο πίσω . « Ξαρακαλώ ».
90