τώρα περίμενε τηλεφώνημά τους . Ώχ , Ξαναγιά μου , κάνε το θαύμα σου ! Ών ζούσε ο συγχωρεμένος ο πατέρας του θα ήταν αλλιώς τα πράγματα . Ρην ώρα εκείνη χτύπησε το κουδούνι . Ε κυρά-Γυτυχία άνοιξε την πόρτα και … « Αιατρίνα μου , πώς κι από δω ; Κήπως μου φέρνεις άσχημα νέα από το νοσοκομείο ;» « Θαλημέρα , κυρά-Γυτυχία , δεν έχω κακά νέα , μην ταράζεστε ». « Κα τότε πέρασε μέσα , κορίτσι μου , μη στέκεσαι στην πόρτα ». « Πταύρο ... μα εσύ μπαγάσα γελάς . Ξώς δεν το σκέφτηκα , είναι η έκπληξη που μου „ λεγες !» « Ππίρτο είσαι , μάνα ! Έλα , Πιλένα κάθισε . Θαλώς ήρθες στο σπίτι μας », είπε μονορούφι ο Πταύρος . Ε κυρά-Γυτυχία , αφού τρατάρισε την ξένη της , κάθισε αντίκρυ της . Βεν χόρταινε να την κοιτά ή μάλλον να τους κοιτά και τους δύο . Ρι όμορφο ζευγάρι που φτιάχνουν και πόσο μοιάζουν μεταξύ τους . Ρα χρώματά τους , η έκφραση του προσώπου τους ακόμα και το γέλιο τους . Κια ανησυχία φώλιασε μέσα της . « Πιλένα , κορίτσι μου , το όνομά σου είναι ξενικό . Ώπό πού είναι η καταγωγή σου ;» « Γίμαι από τη ΐουλγαρία . Γκεί γεννήθηκα . Νλόκληρο το όνομά μου είναι Πιλένα Αιουρίκοβα ». « Ξώς „ λεγαν τον πατέρα σου ;» ψιθύρισε η κυρά-Γυτυχία . « Ηβάν , Ηβάν Αιουρίκοφ . Κα τι συμβαίνει κυρά-Γυτυχία ; Γσείς χάσατε το χρώμα σας , τρέμετε », είπε ανήσυχη η νέα τρίβοντας τα χέρια της γυναίκας . « Ν πατέρας σου ήρθε καθόλου στην Γλλάδα ; Μέρεις , ήρθε στη Βράμα ;» ρώτησε η κυρά-Γυτυχία και η μνήμη της έτρεξε τριάντα δύο χρόνια πριν , τότε στα χρόνια της Θατοχής . « Κα πώς σας ήρθε κάτι τέτοιο ! Ρώρα που το σκέφτομαι , ναι , υπηρέτησε ως συνταγματάρχης του βουλγαρικού στρατού στη Κακεδονία . Κα εσείς πού τον ξέρετε », ρώτησε φανερά ταραγμένη η Πιλένα . « Ώυτός είναι ! Ρώρα βεβαιώθηκα !» φώναξε η γυναίκα και το χρώμα στράγγιξε απ ‟ το πρόσωπό της . Νι δυο νέοι με κόπο κατάφεραν να την συνεφέρουν . Γίχε χαθεί στα μονοπάτια του παρελθόντος της . Ένα παρελθόν που την πλήγωνε . Ξενήντα
81