Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου-2 | Page 76

5 . Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΤ ΔΕ ΓΝΨΡΙΖΕ , Θεόδωρος Παπαθεοδώρου ( 2 ο βραβείο )
1975 . Ένα κρύο απόγευμα του Νκτώβρη , ο Πταύρος Ζεοδωρίδης κοιτά τον ουρανό μέσα από το μικρό σιδερόφραχτο παράθυρο του κελιού του . Γίναι ήδη ένα μήνα στις φυλακές της Θέρκυρας και ακόμα να συνηθίσει στο καινούργιο περιβάλλον . Ώναλογίζεται πως ξέπεσε έτσι . λα έγιναν τόσο γρήγορα . Ξερνούν σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά απ ‟ τα μάτια του … Ώπό το ψηλό λυγερόκορμο παλικάρι που ήταν πριν από λίγο καιρό , έχει απομείνει ένας σκελετός . Κόνο τα γαλάζια μάτια του θυμίζουν τον παλιό καιρό . Ώυτά τα μάτια , γαλάζια σαν τη θάλασσα , μάγευαν όλες τις κοπέλες του μικρού χωριού της Βράμας . Κα κι αυτά τώρα θόλωσαν και έγιναν μπλάβα από τα δάκρυα και τη θλίψη . Ρριγυρνώντας στο κελί του , καθημερινά , συλλογιέται εκείνη … τη Πιλένα Αιουρίκοβα , τη μοναδική του αγάπη ! Μαναβλέπει ζωντανά μπροστά του τον θανάσιμο τραυματισμό της από τα ίδια του τα χέρια και κλαίει γοερά . Ρα μάτια της στοιχειώνουν τον ύπνο του . Ρον καρφώνουν και του φωνάζουν « Αιατί , γιατί ;» Μυπνά ιδρωμένος , κάθεται στο κρεβάτι του και κλαίει ξανά … Κα αυτή δε ζει πια ! Ένα μήνα πίσω από τα σίδερα και αρρώστησε . Συματίωση είπε ο γιατρός αλλά δε δέχτηκε θεραπεία . « Σονιάς είμαι , δίκαια με τιμωρεί ο Ζεός !» μονολογεί . Ξεριμένει τον ιερέα της φυλακής να τον μεταλάβει μα αργεί … Λα τες πάλι οι σκέψεις τριγυρίζουν το μυαλό του . Ξοιος ήταν ; Ρι έκανε ; Ξώς έφτασε ως εδώ ; Θεφάλαιο Ώ Ε γνωριμία Ήταν Ηούλης . Λαι , καλά θυμόταν . 24 Ηουλίου του 1974 την ημέρα που έπεσε η χούντα . λοι ήταν μαζεμένοι στο καφενείο του Ώνέστη και πανηγύριζαν τη νίκη της δημοκρατίας . « Δήτω ο Θαραμανλής », ακουγόταν από τα στόματα όλων και κυρίως των γεροντότερων που είχαν υπομείνει πολλά κατά τη διάρκεια της εφτάχρονης τυραννίας . « Δήτω ο Θαραμανλής »,
76