μετά να ουρλιάζεις ενώ συγκρούεται το αυτοκίνητο και ακούγονται οι φωνές πόνου από παντού γύρω σου », στο τέλος η φωνή της είχε καταλήξει να ακούγεται υπερβολικά ψιλή λόγω του ότι έκλαιγε . Μερόβηξε να καθαρίσει τον λαιμό της πριν συνεχίσει • « και μετά , να έχω μείνει ακίνητη με το κινητό ακόμα στο αυτί , το στόμα ανοιχτό και τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου , δάκρυα τα οποία συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι έτρεχαν , και να σε ακούω να μου λες ότι με αγαπάς και την γραμμή να κόβεται .» Αια άλλη μια φορά ξαναέγινε απόμακρη . Γίχε ανακαλύψει πριν κάποιον καιρό ότι με το να προσπαθεί να διηγηθεί το τι συνέβη σαν απλά γεγονότα και όχι σαν κάτι που η ίδια έζησε , της επέτρεπε να μην αισθάνεται τον πόνο που της έφερνε . Ώυτό ακριβώς έκανε και τώρα .« Ζυμάμαι ότι αμέσως κάλεσα για ασθενοφόρο και δεν μπορούσα σχεδόν να αναπνεύσω όσο έλεγα στους νοσοκόμους όλα όσα συνέβησαν . Κου έλεγαν να ηρεμήσω και ότι θα σε βρουν και θα σε πάνε στο νοσοκομείο . Ζυμάμαι την μαμά με τον μπαμπά να μπαίνουν στο δωμάτιό μου επειδή με άκουσαν να ουρλιάζω και να κλαίω . Ζυμάμαι να τους λέω τι συνέβη και εκείνοι πανικόβλητοι να με σέρνουν στο αμάξι και να οδηγάει η μαμά με μεγάλη ταχύτητα για το νοσοκομείο που μου είπαν ότι θα σε πάνε .» Ώισθανόταν λες και τα πάντα έγιναν σε κλάσματα του δευτερολέπτου , και όχι σε ώρες , όπως συνέβη στην πραγματικότητα . Ρα πάντα ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους και τελείως ανακατεμένα μέσα στο κεφάλι της .« Θαι τέλος θυμάμαι να περιμένουμε για ώρες ατελείωτες στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου , να περιμένουμε να έρθουν να μας ενημερώσουν , να μας πουν ότι είσαι καλά και ότι δεν έπαθες και τίποτα το σοβαρό τελικά και ότι απλά έσπασες για παράδειγμα ένα πόδι , εμένα να κάθομαι στο πάτωμα στην γωνία και να κλαίω και να εύχομαι ότι όλα αυτά ήταν απλά ένας εφιάλτης και ότι θα ξυπνήσω με εσένα να μου φωνάζεις ότι άρχισε το καλοκαίρι , αλλά τελικά αυτό που έγινε στην πραγματικότητα ήταν ότι ήρθε ένας γιατρός και μας είπε ότι έκαναν ότι μπορούν αλλά δεν μπορούσαν να σε
72