4 . ΑΔΕΛΥΕ ΜΟΤ ..., Νικολέττα Μαγουλά ( 2 ο βραβείο )
Πήμερα ήταν η μέρα που θα πήγαινε να τον δει . Ήταν σχεδόν μέσα Ηουνίου οπότε ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός και ο ουρανός αδειανός . Ε Άρτεμις κοίταζε γύρω της προσπαθώντας να βρει τον αδερφό της , όταν τον είδε στο σημείο ακριβώς που τον θυμόταν . Κε αργά , διστακτικά βήματα προχώρησε προς το μέρος του και όταν έφτασε δίπλα του έκατσε σιγά σιγά κάτω στο γρασίδι που υπήρχε μπροστά του . Θάθε φορά που σκεφτόταν το τι ήθελε να πει , η αυτοπεποίθηση και το θάρρος που είχε μαζέψει όση ώρα ερχόταν , μειωνόταν όλο και πιο πολύ . Ξήρε μια βαθιά ανάσα και με όσο θάρρος της είχε απομείνει άρχισε να λέει τις σκέψεις της στον αδερφό της : « Αεια σου Ώλέξανδρε .» Ρο κεφάλι της παρέμεινε καρφωμένο στο γρασίδι που εκτεινόταν μπροστά της . Ώισθανόταν πως αν κοίταζε κάπου αλλού , αμέσως οι σκέψεις της θα εξαφανίζονταν και δεν άντεχε να συμβεί αυτό . Γίχε περάσει υπερβολικά πολύ καιρό με αυτές να της βαραίνουν το μυαλό . « Πήμερα καθάριζα τη ντουλάπα και ξέρεις τι πέτυχα σε μια κούτα ; Ρις φωτογραφίες μας από όταν ήμασταν μικροί , τις θυμάσαι ; Γγώ τις είχα σχεδόν ξεχάσει .» Ε Άρτεμις είχε ήδη αρχίσει να αφαιρείται και να αφήνει το μυαλό της να πηγαίνει για άλλη μια φορά στις φωτογραφίες που της ξύπνησαν τόσες αναμνήσεις , ώσπου το συνειδητοποίησε , και μ ‟ ένα απότομο , σχεδόν βίαιο κoύνημα του κεφαλιού της , επανήλθε και πάλι πίσω στην πραγματικότητα και πίσω στις σκέψεις της . « Έτσι όπως τις κοίταζα θυμήθηκα πολλά .» Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της . « Ζυμάσαι ας πούμε όταν είμαστε πέντε χρονών που φτιάχναμε τα κάστρα στην παραλία και μετά τα καταστρέφαμε μαζί ; Ήμασταν χαζά από μικρά . ΐάζαμε τον μπαμπά να μας βοηθάει να φτιάχνουμε μεγάλα κάστρα έτσι ώστε να χρειάζεται πιο πολύ ώρα για να τα καταστρέψουμε . Κας είχε βγάλει η μαμά φωτογραφία την ώρα που κλωτσάγαμε ένα από αυτά .» Ζυμόταν ακόμη την αντίδραση του πατέρα του την πρώτη φορά που το έκαναν αυτό . Γκείνος είχε περάσει
69