περίμενε ζωντανό να τον ξαναδεί . Λα αισθανθεί την ανάσα του πάνω στην καρδιά μου . μως ήξερα ... Ανώριζα πως έστω κι μία ελπίδα να υπήρχε , θα είχε χαθεί κι αυτή μέσα στους χειμώνες κι τα καλοκαίρια που πέρασα μακριά του . Ν Άγγελος γνώριζε από την αρχή όλη την αλήθεια . Βε του έκρυψα ποτέ τίποτα . Ανώριζε για την πραγματική του μητέρα , κι όμως συνέχισε να με φωνάζει ακόμη μαμά . ποτε αναφερόμασταν σε εκείνον , η λέξη μπαμπάς που έβγαινε από το στόμα του , μου έφερνε στο μυαλό , την πρώτη φορά που την είχε ξεστομίσει . Ήταν περήφανος για τον πατέρα του . Ρο έδειχνε . Ρο αισθανόμουν . Γγώ , πορεύτηκα στη ζωή μου , μη θέλοντας να ξεχάσω το παρελθόν , διότι σβήνοντας το θα ήταν σα να απορρίπτω κι αυτόν . Θι όμως , έζησε , υπήρξε , με αγάπησε κι πέθανε πολεμώντας . Γίχα κάνει άλλη μια σχέση στη ζωή μου , έξι χρόνια μετά από το χαμό του , όμως , σε καμία περίπτωση δε μου προσέφερε τόσα όσα εκείνος . Ξαρόλα αυτά , θέλω να πιστεύω πως τον αγάπησα . Ν Σίλιππος ήταν καλός άντρας , με πρόσεχε , με φρόντιζε κι σεβόταν τις ανάγκες μου . Κε είχε πάει αρκετά ταξίδια . Νι προορισμοί όμως που είχα επιλέξει , ήταν παρά κάθε άλλο συμβατικοί . Βεν αισθανόμουν την ανάγκη να ταξιδέψω στην Ώγγλία ή το Ξαρίσι . Ήθελα να δω τον κόσμο πέρα από τις ομορφιές των κοσμοπολίτικων πρωτευουσών . Έτσι , ταξίδεψα ως τη Δάμπια , τη Λότια Ώφρική , τη Λιγηρία κι είδα μια πραγματικότητα αρκετά μακρυά από τον κόσμο που ζούσα ως σήμερα . Γίδα το θάνατο να εξαπλώνεται από μια σταγόνα νερού , εικόνες παιδιών σκελετωμένων . Πτη θέση τους έβαλα τον γιο μου . Ραράχθηκα κι φοβήθηκα τόσο πολύ που ένιωσα την ανάγκη να βοηθήσω . Λα κάνω κάτι κι εγώ , κι έστω με τις λιγοστές δυνάμεις που έχω σαν άνθρωπος , να προσπαθήσω να κάνω αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο . Κετά το τελευταίο μου ταξίδι στη Ακάνα , είχα αλλάξει . Ήξερα πια σε τι ήθελα να αφιερώσω τώρα τη ζωή μου κι το χρόνο μου , μιας κι ο Άγγελος είχε πλέον μεγαλώσει . Κε το Σίλιππο χωρίσαμε , καθώς αυτός μη έχοντας δικά του παιδιά ονειρευόταν να φτιάξει τη δική του οικογένεια , όμως εγώ
225