ανάσα , η ψυχή μου γαλήνευε . Ρο παιδί μου . Ρο μόνο που μου είχε απομείνει από τον άντρα που αγαπούσα . Κπορεί να μη το γέννησα εγώ , αλλά πραγματικά θα έδινα κι τη ζωή μου για να το βλέπω ευτυχισμένο . Ρο όνομα μου είναι Καργαρίτα Καρκάτου κι είμαι 26 ετών . Ππούδαζα ακόμη Υυχολογία γείας , όταν γνώρισα πριν από πέντε χρόνια , τον Ώνδρέα . Ν Ώνδρέας , μέλος του πολεμικού ναυτικού κι εγώ μια τριτοετής φοιτήτρια , ερωτευτήκαμε αμέσως . Πτο πρόσωπό του έβλεπα όλη την αγάπη που δε μου είχε προσφέρει ποτέ κανείς μιας και οι γονείς μου με έκαναν από λάθος σε μικρή ηλικία κι ποτέ τους δε με αγάπησαν πραγματικά . ταν έγινα 18 έφυγα από το σπίτι , υποσχόμενη στον εαυτό μου να βοηθάω όσο μπορώ κι πως το δικό μου παιδί θα μεγαλώσει περιτριγυρισμένο από αγάπη . Ανωρίζοντας τον Ώνδρέα , όλα μέσα μου άλλαξαν . Σωτίστηκαν με τα χρώματα της άνοιξη . Αια πρώτη φορά στη ζωή μου αισθανόμουν πως με αγαπούσαν κι πως αγαπάω . Ξαράλληλα με τη σχολή , έκανα την πρακτική μου σε ένα νοσοκομείο . Γκεί μου ανατέθηκε κάτι σκληρό . Έπρεπε , παρά τις ακαλλιέργητες ακόμη γνώσεις μου , να ανακοινώσω σε μία μητέρα πως ο χρόνος που της απομένει δε θα ήταν αρκετός για να δει το μικρό της αγγελούδι να περπατάει . Γίχε όγκο στον εγκέφαλο κι αυτό ήταν κάτι το οποίο με ξεπερνούσε σαν άνθρωπο . Ρο εννέα μηνών μωρό της , αγνώστου πατρός , ήταν αξιαγάπητο . Ρο λυπήθηκα αυτό το πλασματάκι . Άρχισα να ασχολούμαι εγώ μαζί του , όταν η μητέρα του πια δε μπορούσε ούτε να το αναγνωρίσει . Ρου χαμογελούσα κι του έδινα όλη όση αγάπη είχα . Κε τον Ώνδρέα τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά . ταν μια μέρα με κρατούσε αγκαλιά , μου είπε πως ήθελε να συγκατοικήσουμε κι τότε ένιωσα πως μου χάρισαν τον κόσμο ολόκληρο . Θάθε βράδυ που με έπαιρνε ο ύπνος μες την αγκαλιά του αισθανόμουν ασφάλεια . Θοιμόμουν ήσυχα , τόσο που δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να κοιμάται έτσι , ούτε σαν παιδάκι , αφού ακόμα κι στον ύπνο μου αντηχούσαν οι φωνές των ανθρώπων που έφεραν στη ζωή . Κια ζωή χωρίς αγάπη , που όμως
221