Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου-2 | Page 218

Ένιωθε πως ζει έναν αργό, βασανιστικό θάνατο, εκεί επάνω στην σκηνή. Άρχισε να
κλαίει με λυγμούς δίχως δάκρυα. Δεν θα άντεχε άλλο. Πράγματι, δεν άντεξε άλλο.
Έχασε τις αισθήσεις της. Τότε ήταν που βίωσε ξανά εκείνο το απόγευμα…
-Πώς σου φάνηκε το πρώτο μάθημα στο ωδείο, κόρη μου;
-Το πρώτο και το τελευταίο ήταν. -Μα γιατί, κοριτσάκι μου;
-Ξέρεις πως δεν μου αρέσει η μουσική.
-Έχεις ένα τεράστιο ταλέντο, είναι κρίμα να πάει χαμένο. Αξιοποίησε το.
-Μου τα έχεις πει δεκάδες φορές αυτά.
-Δεν με υπολογίζεις όμως. Πατέρας σου είμαι και θέλω μονάχα το καλό σου.
-Μπαμπά, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβεις πως δεν μου αρέσει οτιδήποτε έχει
σχέση με μου