κλωνοποιηθούν . Ρέτοιο είναι το μεγαλείο των επιτευγμάτων της τεχνολογίας . Ρης τεχνολογίας που ενώ έπρεπε να διευκολύνει τη ζωή μας , σιγά-σιγά την κυριεύει – αν δεν την έχει ήδη ! πως είχε πει ο Η . Κ Ξαναγιωτόπουλος , « Νι ατιμίες ολοένα και πολλαπλασιάζονται στους καιρούς μας … Ρώρα έρχονται οι πύραυλοι : ένας τεχνικός , κρυμμένος κάπου , αθέατος , ήσυχος , ψύχραιμος , δεν έχει παρά να πατήσει ένα κουμπί και να αφανίσει λαούς .[…] Ένας περιποιημένος κύριος , φρεσκοξυρισμένος , με καλογυαλισμένα παπούτσια , με άμεπτη χωρίστρα , που έχει σπουδάσει φιλοσοφία , που παίζει στα δάχτυλα τα μαθηματικά , που εκστασιάζεται μπροστά σε μια συμφωνία του Κπετόβεν , τόσο λεπταίσθητος είναι , απλώνει το χέρι και σπρώχνει ένα κουμπί . Ώυτό είναι όλο . Θαι δεν υπάρχει καμιά ανησυχία , κανένα πρόβλημα μέσα του . Γίναι ένας νους αποστειρωμένος από κάθε συναισθηματική προϋπόθεση .» Θαι είναι τόσο λυπηρό που οι απόγονοι που έρχονται στον κόσμο τούτο μαθαίνουν να κρύβονται πίσω από μια οθόνη και να εκφράζουν συναισθήματα και απόψεις μέσω ενός πληκτρολογίου . Κα προσέξτε λίγο ανθρωπάκια ∙ θα σαπίσει το μυαλό σας , οι πλάτες σας σκεβρώνουν . Ε λύση είναι όμως τόσο απλή . Ε γνώση ! Λαι , η γνώση είναι η αντίσταση που μπορείτε να προβάλλετε , μα δεν το κάνετε . Βε σας μαθαίνουν να το κάνετε … Μαφνικά ανοίγει η πόρτα . ΐλέπω τον κυρ-Θώστα με μια σακούλα στο χέρι . Κου χαμογελά . Ώυτό είναι χαμόγελο , σκέφτηκα . Ένα χαμόγελο που κάνει τις ρυτίδες των γηρατειών του να φαίνονται πιο γλυκές . Θαταλαβαίνει πως είμαι προβληματισμένη , βλέπει πως έχω βουρκώσει . -Ρο ξέρω κοπέλα μου , πονάει . Ών όλοι αφήναμε για μια στιγμή τα ρολόγια και κοιταζόμασταν μπροστά σε ένα καθρέφτη , συλλογιζόμενοι τις πράξεις μας , όλα θα ήταν αλλιώτικα . ΐγάζει ένα βιβλίο από τη σακούλα που κρατούσε και μου το δίνει . « Πτη χώρα του Ξοτέ ». ΐγάζει και ένα ρολόι τσέπης , αυτό μάλλον ήταν το δικό του . -Ώυτά εδώ είναι δικά σου . Θάτι για να με θυμάσαι … Θοιτάζω για λίγο το ρολόι . Ώυτό ήταν διαφορετικό , δεν είχε αριθμούς από το ένα έως το δώδεκα , είχε μόνο δείκτες . Ξίσω από αυτούς , έγραφε : « Ρι ώρα να ‟ ναι ; Ξάω να ζήσω …» Μεσπάω σε λυγμούς στην αγκαλιά του . -Θυρ Θώστα , δε
209