που αξίζει δεν είναι να ζεις για να αποκτήσεις περισσότερα , αλλά να ζεις καλά ». Γμείς αγωνιζόμαστε για το πρώτο . Ττυπάει η πόρτα . Ξαύουν οι φιλοσοφικοί στοχασμοί μου , για λίγο τουλάχιστον . -Ώ ρε Ώρτέμιδα , τι σου είναι αυτή η ριμάδα η τύχη ! Ξώς είσαι κοπέλα μου ; -Ρώρα που σας βλέπω κυρ Θώστα , είμαι πραγματικά καλύτερα . Γίστε ο πρώτος μου επισκέπτης . Ρόσα χρόνια τώρα πια , έχετε επωμιστεί για έκτη φορά τον ρόλο του πατέρα . Γιλικρινά , δεν ξέρω πώς να σας το ανταποδώσω . -Κην τολμήσεις καν να το πεις , Ώρτέμιδα ! Ε χάρη δε θέλει αντίχαρη καμάρι μου . Γγώ θα είμαι στο πλάι σου , ό , τι κι αν χρειαστείς . Πημασία έχει να είσαι εσύ στο πλάι σου , εσύ μην εγκαταλείπεις τον εαυτό σου . Κην ξεχνάς πως είσαι ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο . Ιαμπερό , φωτεινό , πανέμορφο . Βεν παύεις να έχεις τα αγκάθια σου , μα η ομορφιά σου είναι απαράμιλλου κάλλους . Κην κοιτάς λοιπόν πώς θα αποβάλλεις τα αγκάθια σου , αυτό είναι πράγμα αδύνατο∙ κοίτα πως θα αναδείξεις την αίγλη σου . Ίσως να μην καταλαβαίνεις γιατί στα λέω αυτά . Κη ρωτήσεις τίποτα , απλά κλείσε τα μάτια και απελευθέρωσε όλες σου τις φοβίες . Πε αφήνω λοιπόν να στοχαστείς , πηγαίνω έξω για λίγο . Ών θελήσεις τίποτα , βάλε φωνή . Κε χαϊδεύει στοργικά , απομακρύνεται από το προσκέφαλό μου και βγαίνει έξω . Νι ακτίνες του ήλιου που κρυφοκοιτάζουν από τις μισάνοιχτες κουρτίνες , λούζουν το πρόσωπό μου . Καμά , μπαμπά , πόσο μου λείπετε ! Ρα μάτια κλείνω , όπως μου είπε ο κυρ Θώστας . Βεν αντέχω … Ών θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα μαμά , κανείς δε θα αναζητούσε τη χαμένη μεμλεκέτ , μήτε θα τη νοσταλγούσε ∙ θα ζούσε σε αυτή . Ν πόλεμος θα ήταν λέξη άγνωστη . νομα ουσιαστικό , μα καθόλου ουσιαστικό – αυτό είναι πασιφανές . Ε φρίκη και η καταδίκη της ανθρώπινης αγριότητας , έχει ξεπεράσει κάθε όριο . Ρο αίμα διεγείρει τα ένστικτα των ανήμερων αυτών θεριών . Σοβάμαι , μαμά . « Γγώ ήξερα πως ο κόσμος ήταν καλός , σπλαχνιστικός , δίκαιος …» Ώυτά τα παλιόσκυλα μπορούν να βρουν τον τρόπο να με πάρουν
206