ποτέ , δε μου έστειλε κανένα μεθυσμένο μήνυμα που να υπόσχεται αιώνια αγάπη , δεν έκανε τίποτα . Έζησα . Κα από μέσα μου δε τον έβγαλα ποτέ . Ρον βλέπω να περνάει σα σκιά από τη ζωή μου , να μεγαλώνει , να κάνει παιδιά , να απογοητεύεται . Κα οι κύκλοι μας δε συναντιούνται . Ίσως μια μέρα καταλάβει , και γυρίσει . Ώλλά δεν νομίζω . Έπειτα δεν πειράζει , καλύτερα έτσι , γιατί αν ερχόταν θα έπρεπε να τον γδύσω από τα ρούχα του μεγάλου έρωτα και να απομυθοποιήσω την ύπαρξή του . Λα τον ονομάσω ρουτίνα . Έτσι τον αφήνω να θυμίζει αιώνια κάτι ανεκπλήρωτο , μια φλόγα που δεν θα σβήσει ποτέ όσες καταιγίδες και αν περάσουν . Κα κάτι άτιμα βράδια που ο αέρας της πόλης μυρίζει σαν αυτόν και το ποτό στα χέρια μου φέρνει εικόνες , που τη μέρα κρύβω καλά μέσα μου , καταριέμαι τη στιγμή που βρέθηκε στο δρόμο μου και θέλω όσο τίποτα να έρθει να με πάρει αγκαλιά και να σκουπίσει τα δάκρυά μου . Ξάντα αυτό κάνει στα όνειρα μου , παίρνει τη θλίψη μου μακριά και με σώζει . Νύτε και απόψε θα φανεί . Θαληνύχτα !
( Leonardo da Vinci ,
194