Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου-2 | Page 178

5 . ΑΝΑΜΟΝΗ , Αφροδίτης Βαμιεδάκη ( 3 ο βραβείο )
" Πε βλέπω για πρώτη φορά να κλαις , δεν ξέρω γιατί . Βεν με αναγνώρισες φαίνεται . Γίσαι ροζ , το πρόσωπό σου ασχημάτιστο , το μάτια σου όμως αν και κλειστά ακόμη είναι γεμάτα από ζωή . Παταματάς το γοερό τργούδι σου μόνο όταν σε παίρνει στα χέρια της . Γκεί δεν τινάζεσαι όπως πριν , ούτε φωνάζεις , αλλά γαληνεύεις . Ν πατέρας σου στην αρχή φοβάται να σε αγκαλιάσει , μήπως και σπάσεις στα χέρια του . Ρρέμει στην ιδέα να πάθεις κάτι . Πε κρατάει για πρώτη φορά μόλις έρχεσαι απο το μαιευτήριο . Λιώθει την καρδιά σου να χτυπά και τα χεράκια σου να προσπαθούν να πιάσουν τον αντίχειρά του . Θρατάει τα δακρυά του , και σου χαιδεύει απαλά τα λιγοστά μαλλιά . Κετά από μερικούς μήνες κάνεις το πρώτο σου βήμα . Πτο δεύτερο βήμα έπεσες , το γόνατο σου χτύπησε στο μωσαικό . Ξονάς , κλαις και πάλι . Ε μητέρα σου σε σηκώνει ξανά και σε προτρέπει να κάνεις άλλο ένα βήμα . Πτην αρχή διστάζεις , φοβάσαι την πτώση , μέχρι που η μητέρα σου σε χαιδεύει στο χέρι . Ρην επόμενη φορά που έπεσες δεν χρειάστηκε κανείς να έρθει να σε σηκώσει . Ξριν φύγεις για να πας στο παιδικό σταθμό για πρώτη , η μητέρα σε έβγαλε έξω στο μπαλκόνι . Ν ουρανός είναι ακόμη σκοτεινός – δεν έχει χαράξει ακόμα- τότε βλέπεις για πρώτη φορά νυχτερίδα . Ξέρασε κάτω από το κίτρινο φως της λάμπας που φωτίζει το δρόμο , που σε λίγο θα βρίσκεται το σχολικό σου . Οωτάς τη μαμά σου γιατί πρέπει να είσαι μακρυά της . Βεν άκουσες τι απάντησε γιατί έπεσες κλαίγοντας στην αγκαλιά της . Πκουπίζει τα δάκρυά σου και σε πηγαίνει μέχει τη πόρτα του σχολικού . Βείχνει να πονάει όπως και εσύ αλλά εσύ δεν το καταλαβαίνεις . Αια τα παιδιά στο νηπιαγωγείο είσαι ΄΄ η ξένη΄΄ . Κόλις έχεις έρθει από την πρωτεύουσα σε μιά κωμόπολη λόγω της μετάθεσης της μητέρας σου . Ν πατέρας σου μένει πίσω στην πρωτεύουσα . Ρα παιδιά δείχνουν να σε συμπαθούν αλλά πολές φορές κρατούν αποστάσεις , είσαι ξένη – διαφορετική από αυτά . Ών σε έβλεπε κάποιος θα νόμιζε ότι δεν έχεις πρόβλημα με αυτό . Γγώ όμως ξέρω πως μέσα σου κλαις . Ξέφτεις αμέτρητες φορές στην άσφαλτο όταν βγάζεις τις βοηθητικές ρόδεες από το ποδήλατο .
178