ποτάμι και πνίγηκε ; Ώυτά , όπως είχε πει και ο Ίψεν , μπορεί να τα φανερώσει μόνο το αβέβαιο μέλλον .
4 . ΠΑΛΕΧΕ … ΤΝΕΦΙΕ , Μαρίας Παπαγιάννη ( 3 ο βραβείο )
« Ξάλεψε ..... συνέχισε » Ήταν ένα βράδυ του Ώυγούστου . Κια κοπέλα καθόταν μόνη της , απομακρυσμένη απο όλους και από όλα , στα βραχάκια μπροστά στη θάλασσα . Γίχε χαθεί στις σκέψεις της . Έβλεπε τα καΎκια που πηγαινοέρχονταν στο απέναντι νησί και τους ψαράδες που είχαν « απορροφηθεί » στο απέραντη γαλάζιο της « ζωής » τους . Ε απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους . Ε αλμύρα της ζωής είχε περάσει από πάνω τους . Ρα μάτια τους ήταν θαμπάόλο λύπη γεμάτα . Ε ζωή από ότι φαίνεται τους είχε χτυπήσει αλύπητα . Ρόσα χρόνια μια αγάπη , ένα πάθος , ένα όνειρο . Ρόσα συναισθήματα και τόσα θέλω που δεν ειπώθηκαν ποτέ . Κόνη τους παρηγοριά το απέραντη γαλάζιο . Ε κοπέλα καθόταν ήρεμη .... αρκετά σκεπτική θα έλεγα . Σαινόταν ότι κάτι την απασχολούσε . Ξροσπαθούσε να βρει την ηρεμία στα χρώματα της θάλασσας καθώς έδυε ο ήλιος . Ρα σύννεφα μετέφεραν τις σκέψεις της , τόσο απλά , τόσο ήρεμα . τι την απασχολούσε ήταν εκεί . Θαθόμουν και την παρατηρούσα για αρκετή ώρα . Ρι μπορεί να σκέφτεται αυτή η κοπέλα συλλογιζόμουν !. Ήταν ήσυχη . Ξερνούσε σχεδόν απαρατήρητη θα έλεγα . Ξήγα κοντά της . Ρην άγγιξα απαλά στον ώμο . Μαφνιάστηκε ! Βεν μιλούσε .... μα τα μάτια της τα είχαν όλα ήδη πει . Ήταν μελαγχολικά , χωρίς ίχνος ελπίδας μέσα τους . Ρα δάκρυα δεν άργησαν να έρθουν . Θάθισα δίπλα της . Ρης έπιασα το χέρι . Ήταν ιδρωμένο . Ένιωσα παράξενα , πολύ παράξενα . Ένιωσα ένα κενό
170