φαινόταν γνώριμη . Ρα βήματα του γινόντουσαν όλο και πιο δυνατά , πράγμα που σήμαινε ότι με πλησίαζε . Θουλουριάστηκα , νιώθοντας φοβισμένη και αβοήθητη . « Γγώ είμαι … ο Θύλιαν » μου είπε η φωνή . Ρον κοίταζα και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε αλλάξει πάνω του . Ρα μάτια του … Γίχε και τα δυο μάτια του . Θαι μάλιστα σε διαφορετικό χρώμα . Ρο ένα γκρι και το άλλο σε ένα περίεργο πράσινο . Αιατί να μην έχει συνηθισμένα μάτια αυτός ο άνθρωπος σκέφτηκα . « Ανώρισα Ώυτόν …» του είπα με λυγμούς . Βεν μπόρεσα να συνεχίσω και εκείνος με πήρε αγκαλιά για να με καθησυχάσει . « Ξου είμαστε ;» τον ρώτησα μετά από λίγο . « Πτο πάρκο , που αλλού ;» « Ξώς βρέθηκα στο πάρκο . Βεν θυμάμαι καθόλου …» Ένιωθα να χάνω το μυαλό μου . Ν Θύλιαν σαν να κατάλαβε τις σκέψεις μου « χι , δεν τρελαίνεσαι …» μου είπε και πλησίασε πολύ κοντά το πρόσωπό του στο δικό μου . Κε φίλησε . « Κην τον αφ …» προσπάθησε να μου πει αμέσως μετά , αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του , καθώς κάτι πάλι τον τράβηξε μακριά μου . « Θύλιαν » του φώναξα « τι συμβαίνει …» ενώ προσπαθούσα να τον κρατήσω . Γίχε γουρλώσει τα μάτια από τον τρόμο και ήθελε να μου πει κάτι που δεν μπορούσα να ακούσω . « Ρρέξε , ΐάλερι … ΐάλερι , να σωθείς ». Ξροσπαθούσα να καταλάβω από προερχόταν όλος αυτός ο κίνδυνος και η αναταραχή . Ρότε κοίταξα πίσω μου και εκεί αντικρίζω έναν από τους χειρότερους εφιάλτες μου . Ν ματωμένος κλόουν ήταν εκεί . Κε μαχαίρι στο ένα του χέρι του και με μια κορίνα στο άλλο . Κατωμένα και τα δυο . Ώπό παιδί έβλεπα αυτόν τον εφιάλτη και για αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να χαρώ όταν τους έβλεπα . Ώπέμεινα μουδιασμένη να τον παρακολουθώ καθώς πλησίαζε . Θρατούσα σφιχτά το χέρι του Θύλιαν ενώ εκείνος μου φώναζε να τον αφήσω και να τρέξω για να σωθώ . « Θύλιαν , θα μείνω μαζί σου , δεν φεύγω χωρίς εσένα …» « Σύγε , θα τον καθυστερήσω ». Βεν ήθελα να φύγω μόνη μου . Ήθελα να φύγουμε μαζί . Λα γλιτώναμε μαζί . Ώλλά τα πράγματα
165