14 . ΜΑΓΙΚΗ ΥΨΝΗ , Μαρίας Καραμανώλη
ΐαθιά γαλάζια νερά η ψυχή του ανθρώπου . Πκέψεις επιπλέουν στην επιφάνεια και συναισθήματα βυθισμένα στον πάτο . Παν κοχύλι μουσικό μια φωνή , μιλάει τόσο σιγά , ίσα που ακούγεται . Ρόσο βυθισμένη που είναι δεν μπορεί να ακουστεί . Ρόσο αδύναμη φωνή σε κάθε κύμα τρεμοπαίζει , νομίζεις ότι σβήνει , ότι την έπνιξε το κύμα . Ραλαντεύεται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα .
Θολυμπάει προσπαθώντας να επιβιώσει στη λασπώδη μορφή της τότε καταγάλανης θάλασσας . Κα τώρα επανέρχεται κι είναι πιο δυνατή . Λαι ! Ρην ακούω καθαρά κι ας είναι κρυμμένη πίσω από το βράχο . Θι εσύ την ακούς , πρέπει να την ακούσεις όσο βαθιά και αν βρίσκεται . Θαι να ! Ών προσέξεις όταν την ακούς έρχεται όλο και πιο κοντά σου , γίνεται όλο και πιο δυνατή και ξαφνικά τη βλέπεις …. Λα εκεί στην επιφάνεια , βγαίνει στην ακτή και σαν μελωδία στα αυτιά σου φτάνει ο λόγος της . Αάργαρη κι αέρινη φωνή , μελωδία μουσική , σε παρασύρει εδώ κι εκεί , κάνεις ταξίδια μακρινά . Νι ακτίνες του ήλιου χαϊδεύουν απαλά τις νότες της , μελωδία ακατάπαυστη . Αλυκό ξύπνημα στα αυτιά των γλάρων που στέκουν υπομονετικά στην προβλήτα . Πιγά σιγά αρχίζει ξανά να τρεμοπαίζει , μόνο που τώρα δεν φταίει το κύμα . Ρη βλέπεις να βυθίζεται ξανά , έκανε το ταξίδι της . Ήρθε η ώρα να σωπάσει ! « Ιευκό Καργαριτάρι »
135