Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου-2 | Page 134

κι εμείς βαριαστενάζουμε και σκύβουμε το κεφάλι , μονολογούμε πως όχι , δεν θα ‟ ρθει . Γίναι μάταιο . « Λα σου πω ένα μυστικό ; Βεν θα έρθει », θέλω να σου φωνάξω , να σε πιάσω από τα μπράτσα και να σε ταρακουνήσω . « Έφυγε , πάει , σε ξέχασε . Μέχνα τον ». Θαι θα το ‟ κανα , μα το Ζεό , θα το ‟ κανα . Ξροτιμώ όμως να μονολογώ σιωπηλός , να μην ακούς . Ξώς να τολμήσω να διώξω εγώ τη λαχτάρα και το χαμόγελο σου ;
13 . Η ΑΝΑΜΝΗΗ , Θεοδώρας Κανάκη
Αιατί προσπαθείς να μπερδέψεις τον ίδιο σου τον εαυτό , αφού το ξέρεις καλά πως δεν μπορείς όσο και να προσπαθήσεις ! Γίναι πάντα εκεί , στο μυαλό σου κι ας λες πως χάθηκε μέσα στις πολλές σκέψεις και στις στεναχώριες σου , ακόμα υπάρχει ! Ών κάνει λίγη ησυχία πάλι θα την ακούσεις να σου μιλάει όπως τότε . Ρο θυμάσαι . Ξου δεν ήθελες να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα κι έκανες δικά σου όνειρα ! Ε ανάμνηση πάντα εκεί μένει , είναι σιωπηλή , μα κάποια μέρα θα γίνει κραυγή και θα σε τρομάξει , αν προσπαθήσεις να την πνίξεις σαν να μην υπήρχε ποτέ . Βε θα πω περισσότερα , κάτι που έζησες ποτέ δεν θα ξεχάσεις , όσο και να το θες , κάποιον που έζησες , ποτέ δε θα χαθεί από μέσα σου . Γκεί θα μένει για να σε πονά κι έτσι να σου θυμίζει πως κάποτε όλα ήταν αλλιώς . Έχω μια άλλη άποψη για τις αναμνήσεις – μου είπες – οι καλές χάνονται στο λεπτό , στα χρόνια , μέσα στο χρόνο τον ίδιο , σαν να μη υπήρξαν ποτέ . Θάτι ήξερες λοιπόν που ταύτιζες την ανάμνηση με τον πόνο !
134