Ξελμάτων της σιγής . Θανείς δεν τρέχει . Θανείς δεν μιλεί . Θανείς δεν σώζεται . Θάποια Ξόλη του Σωτός Θλειδώνεται πνιγηρά Πτο μούχρωμά της . Ιιμνιάζει ο λάκκος της ντροπής . Ζα σπάσει ο κλοιός της ανοχής ; Ξοιος έφταιξε ; Πε κάποιο Ώιγαίο Υυχές πλημμυρίζουν με αρμύρα . Ρους μυρώνει η θάλασσα . Ρους σαβανώνει ο ουρανός . Ε στεριά τούς αλάργευσε ... Θαμιά στεριά δεν τους θέλει . Ρι το „ θελες τόσο φως Κες τη νύχτα , Πελήνη ; Ώφού αλαφιάζουν οι ψυχές Λα βλέπουν τις σκιές τους Λα λιποψυχούν .
3 . ΕΛΠΙΔΕ , Ανδριανής Κανελλοπούλου ( 2 ο βραβείο )
Θαι τελικά αυτό που με ξεγέλασε ήταν ότι την ημέρα που σε γνώρισα Γίχε ήλιο . Θαι πίστευα ότι ο ήλιος δημιουργούνταν από τα μάτια σου Γίχα ξεχάσει όμως ότι κάθε φως έχει και το σκοτάδι του . Νυσιαστικά το φως είναι μια οφθαλμαπάτη Θάθε σκοτεινού αδιεξόδου . Ιοιπόν παρασύρθηκα για άλλη μια φορά Ώπό τη λάμψη των λέξεών σου Παν το καράβι που βγαίνει στ ανοιχτά σε μια ήρεμη θάλασσα Θαι ξαφνικά Γμφανίζεται το κύμα και πνίγει κάθε ελπίδα διαφυγής
124