βρίσκω τη δουλειά ντροπή . Κ ‟ έχει ο Ζεός ευλογημένη και είμαι γεμάτη προκοπή . Γίμαι η ελιά η τιμημένη … Γίχε δίκιο ο ποιητής ! Ρώρα πια που είμαι αδύναμος , ανήμπορος , με τις Γρινύες να μου κατατρώγουν την ψυχή βρίσκω αγαλλίαση στην ευλογημένη ελιά . ΐρίσκω αγαλλίαση στον Ζεό – αυτά πέρασαν από το μυαλό του κ . Ώνδρέα - . Μαφνικά μια γέρικη ελιά , με χοντρό κορμό γεμάτο κουφάλες τον έζωσε με τα κλαδιά της . Ρον τράβηξε κοντά της και τον περιέλουσε με το ασημοπράσινο χρώμα της . Ν κ . Ώνδρέας δεν έβλεπε πια τον γαλάζιο ουρανό , ούτε τους καφετιούς κορμούς , ούτε το κακοτράχαλο μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα . Ε ελιά τον είχε καταπιεί . Θαι αυτός χωρίς φόβο πια άρχισε να απολογείται στην ελιά σαν να ήταν αυστηρός δικαστής : « Κεγάλωσα με ένα πατέρα στρατιωτικό , σκληρό άνθρωπο , επιτακτικό με γνώμη για καθετί και με μια υποτακτική μητέρα που συνεχώς έγνεφε συγκαταβατικά σε κάθε τι που έλεγε και έκανε ο πατέρας . Βεν έβγαζε άχνα , δεν έβγαζε μιλιά . Γκθείαζε ο πατέρας τους φασίστες , τους εκθείαζε και αυτή . Γκθείαζε τους ναζιστές , τους εκθείαζε και αυτή . Βικαιολογούσε ο πατέρας τα εγκλήματά τους , τα στρατόπεδα συγκέντρωσης , τους φούρνους που έλιωναν τα εβραϊκά και τα τσιγγάνικα κορμάκια , τους δικαιολογούσε και αυτή . Θαι σιγά σιγά άρχισε να μαθαίνει και μένα να σκέφτομαι έτσι . Κε είχε πείσει πως εγώ ήμουν ανώτερος και έτσι σιγά σιγά άρχισα να νιώθω δυσαρέσκεια και φόβο για τους ξένους . Θαι καθώς μεγάλωνα μου ήταν πολύ εύκολο να δρω βίαια εναντίον τους . Κου ήταν εύκολο να τους βρίζω , να τους κοροϊδεύω , να τους θεωρώ βρόμικους , παρακατιανούς , να τους εξευτελίζω . Θαι αυτά τα έκανα και στα μικρά παιδιά , όταν ήμουν και εγώ μικρός στο σχολείο αλλά και μετά όταν πια έγινα στρατιωτικός γιατρός . Θαι τι κατάφερα ; Ώντί να προσφέρω γιατρειά , αντί να προσφέρω ζωή σκόρπιζα κακία , πόνο , αγανάκτηση σε όλους τους αναξιοπαθούντες ξένους , τους μελαμψούς , τους μουσουλμάνους , τους διαφορετικούς . Θαι το αποτέλεσμα ; Πκόρπισα κάποια μέρα και τον θάνατο . Λαι , εγώ ένας γιατρός , εδώ στα σύνορα της
100