Γνάμισι χρόνο μετά ήμασταν ακόμα φίλοι. Ήλπιζα, γιατί είχα αρχίσω να «λιώνω»
από αγάπη. Ν αδελφός μου με κάλυψε δεκάδες φορές για τις εξόδους μας. Θαι μετά
ήρθε το φιλί. ΐράδυ Τριστουγέννων. Κου ζήτησε συγνώμη κι εγώ τον φίλησα ξανά,
γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε μια συγνώμη, βράδυ Τριστουγέννων, με
ένα αγόρι που ονειρευόμουν.
ταν πέρασα στη σχολή δημοσιογραφίας την ίδια χρονιά, ο Αιώργος μου έκανε δώρο
ένα ταξίδι στη Θρήτη. Ώλλά δεν πήγαμε ποτέ. ΐρέθηκε στο νοσοκομείο μετά από
τροχαίο με την μηχανή του. Ξολλές επεμβάσεις, δύο στη σπονδυλική στήλη, μία στο
κεφάλι. Ένα μήνα στην εντατική. Ήμουν εκεί. Κε ένα δυνατό πόνο στο στήθος και
ένα μούδιασμα που με εμπόδιζε ακόμα και να περπατήσω. Ρις ώρες του
επισκεπτηρίου του διάβαζα. Γφημερίδες, βιβλία, περιοδικά. Ήμουν εκεί και απλά τον
κοίταζα. Ήμουν εκεί και απλά του έλεγα ιστορίες για τα ταξίδια που είχαμε μπροστά.
Κου έλειπε το γέλιο του, η φωνή του… Κου έλειπε.
Θαι μια μέρα έφυγε. Πτις τέσσερις τα ξημερώματα. Θι εγώ δεν έκλαψα. Βεν ξέρω
γιατί δεν έκλαψα. Κόνο μετάνιωνα που δεν είχα ξεστομίσει τη λέξη σ‟ αγαπώ.
Κετά τρεις μήνες, έφτασε στα χέρια μου μια φωτογραφία μας. Ε πρώτη και
τελευταία φωτογραφία μας. Γίχε και μια αφιέρωση «για τις στιγμές που δεν θα έχεις
φωνή, να ξέρεις ότι μπορείς να έχεις τη δική μου, η φωνή μου, η φωνή σου…»
Θι αυτό κάνω πολλές φορές.
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα», Νίκος
Καζαντζάκης
75