11.
Αυταπάτη διαλόγου (ποίημα), Γιώργος Παρασκευάς
Κια ανάμνησή σου έμεινε μονάχα ,
κι αυτή άρχισε σιγά-σιγά να ξεθωριάζει ,
όπως τα χρώματα του ξεχασμένου στη σοφίτα πίνακα.
Τρόνια τώρα μάζευα εικόνες ,
μα δάκρυα βρέθηκα να σκουπίζω
στις γειτονιές της μοναξιάς μου.
«Άσε με σε μια γωνιά της θλίψης σου», σου ζήτησα,
μα με πέταξες σα μισοσβησμένο στην άμμο τσιγάρο.
Ώυτό το θρυμματισμένο σου προσωπείο θα κρατήσω,
το λεπτό ήχο της φωνής σου
να μου τραγουδάει κάθε βράδυ
και να διώχνει όσο αντέξει
τους δαίμονες της απουσίας σου…
«Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Σο ζήτημα είναι από πού
βλέπει κανείς τον ουρανό.
Εγώ τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας», Οδυσσέας Ελύτης
«Σο μάζεμα των ελαιών» Θεόφιλος
73