8. Ερυθρό μελάνι η μνεία (ποίημα), Παναγιώτα Καλογεράκου
ταν οι λέξεις βγαίνουν σε απάνεμο λιμάνι
μην τις σταματάς, εκείνες ξέρουν.
Κπορεί το ταξίδι να ΄ναι δύσκολο.
Κην τις κλαις!
Ζα βρουν προορισμό .
Ρέλος.
Κια λέξη σαν όλες τις άλλες,
που σταλάζει νωθρά μέσα σου,
έως ότου λιμνάσει η ανοχή.
Ρέλος.
Ξέντε φθόγγοι που σε σμίγουν
με μιαν ανωφέλευτη απορία.
Ξοιος , άραγε, ατένισε από τώρα μιαν Ώρχή ;
Ρι σου είναι ,τελικά ,η Ώπώλεια;
Ώίσθημα εγωιστικό;
Πύντροφος αιώνιος του πόνου;
Ώίσθημα μοναχικό ο Ξόνος.
Κόνος τον γεννάς.
Κόνος τον μεγαλώνεις.
Θι ύστερα τον αφήνεις να φύγει .
Θι η Ταρά μοναχική κι αυτή.
Κοναχική και λιγοστή .
Ξου σε αφήνει εκείνη πρώτη,
προτού δειλά εσύ την ψαύσεις.
Θι ο Τρόνος; Ρι σου είναι ο χρόνος;
Μέθωρα τα απτά αφήνει
σε έναν πίνακα υποκαταστάτων,
σε ένα κράμα μνήμης και λήθης .
Θι έτσι μένουν!
Θι η Πυνήθεια;
Ρι αβάσταγο φορτίο η συντροφιά της,
όταν την κουβαλάς μέσα σου!
Θι όταν την πιάνεις απ‟το χέρι ;
Γίναι ελαφρότερη νομίζεις η χειραψία;
Πε ξεγελάει με το σειρηνικό τραγούδι της.
Πκιά για το ταξίδι κάθε Νδυσσέα.
Κην σε πλανεύει ο χορός της!
Πύντομα θα σε ξεβράσει η όασή της
και η αρμύρα κόκκινο κρασί θα σε μεθύσει.
Θι έτσι τυφλός πώς θα γυρίσεις στην Ηθάκη;
67