Αιθέρια Παράθυρα της ψυχής και του νου | Página 69

6. Σσαλακωμένα χαρτιά (ποίημα), Νέδα Αντωνοπούλου
«Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή».
Γιάννης Ρίτσος
Ρσαλακωμένα χαρτιά
Νι σκέψεις μου δεν είναι γραμμένες εκεί.
Ραξιδεύουν μακριά. Ξάνε κάπου αλλού.
Νι αναμνήσεις σκληρές, αγριεμένα πουλιά
πάνω από το κεφάλι μου πετούν.
Νι φωνές τους, το όνομά σου καθώς κράζουν
εκκωφαντικά, θα μου σκίσουν τ‟ αυτί.
Ε σκόνη και οι στάχτες
αφημένες γύρω μου παντού.
Ε Κοναξιά βογκάει καθώς κοιμάται
στο άδειο παγωμένο μου κρεβάτι.
Θάνει ανήσυχο ύπνο και κάθε λίγο ξυπνάει.
Βεν την ακολούθησα, φοβήθηκα να ξαπλώσω στο πλάι της
Κα οι εφιάλτες της, ό ,τι κι αν κάνω,
με φυλακίζουν, πίσω με κρατούν…
Θι εγώ στέκομαι άγρυπνη να περιμένω…
Λα τους περιμένω…
Λα σε περιμένω…
Θάθομαι σε μιαν άκρη και μετράω το δωμάτιο
απ‟ το πάτωμα ως το ταβάνι·
το βρίσκω πάντα μεγάλο.
Κα πάλι δε με χωράει.
Αεμίζει αυτή ασφυκτικά, πελώρια καθώς είναι,
το σκοτάδι
και την καρδιά μου.
Ρσαλακωμένο χαρτί
μοιάζει απόψε η λογική.
Νι σκέψεις έχουν πάλι χαθεί … Ραξιδεύουν μακριά.
Μενιτεύονται μήπως βρουν ανοιχτή της λήθης την αγκαλιά.
Θι αν δε βρουν ούτε αυτή δεκτική, ταξιδεύουν ξανά.
Ξάνε κάπου αλλού.
Ρα συναισθήματα, πια στάχτες,
ακουμπισμένα, «συγυρισμένα» τριγύρω παντού.

«Η λέξη δεν λείπει ποτέ όταν κατέχεις τη ιδέα». Gustave Flaubert
61