στην ηλικία των πέντε, όταν ο πατέρας μου απολύθηκε από την δουλεία του και από
την στεναχώρια του άρχισε να πίνει. Κέχρι και τότε μπορώ να πω, πως οι γονείς μου
ήταν αγαπημένοι, ζούσαν μια ήρεμη ζωή χωρίς πολλούς καβγάδες. Κέχρι εκείνο το
μοιραίο βράδυ που συνειδητοποίησα πως κάποια πράγματα θα άλλαζαν στην ζωή
μας. Ζυμάμαι συγκεκριμένα, πως άκουσα τον πατέρα μου να μπαίνει στο σπίτι
φωνάζοντας και να κλείνει με υπερβολική δύναμη την πόρτα. Ε μητέρα μου
σηκώθηκε γρήγορα από το κρεβάτι της και πήγε τρέχοντας στην κουζίνα. Ρα βήματα
και οι φωνές των γονιών μου με ξύπνησαν, καθώς το δωμάτιο μου ήταν δίπλα στη
κουζίνα. Ξλησίασα αθόρυβα, όσο μπορούσα πιο κοντά για να δω τι συνέβη. Άκουγα
την μητέρα να κλαίει, να τον ρωτά διάφορα και εκείνον απλά να της φωνάζει και να
την βρίζει. Θάποια στιγμή η μητέρα μου τον ρώτησε απεγνωσμένα “Ρι θες να κάνεις
με την ζωή σου, με την οικογένεια σου;” Θαι εκείνη την στιγμή άκουσα ένα θόρυβο,
σαν χαστούκι. Ήταν η πρώτη φορά που την χαστούκισε από όσο θυμάμαι. Κόνο που
δεν σταμάτησε εκεί. Πυνέχισε να την χτυπά χωρίς κανέναν δισταγμό. Αεμάτος οργή
και θυμό σαν ανήμερο θηρίο ξέσπασε πάνω της. Κέχρι που κάποια στιγμή ακούω την
μητέρα μου να λέει με όση δύναμη της είχε απομείνει “Πε παρακαλώ! Ιυπήσου με”.
Ε καρδιά μου χτύπαγε δυνατά, φοβόμουν τόσο πολύ!...Βεν άντεξα άλλο, βλέποντας
την μητέρα μου να υποφέρει, μάζεψα όση δύναμη και ανδρεία είχα, και παρότι
ήμουν πέντε ετών, μπήκα μπροστά της προσπαθώντας να την βοηθήσω, να την
υπερασπιστώ. Ρο επόμενο χαστούκι το έφαγα εγώ. Ε μητέρα ξαφνιασμένη και
τρομαγμένη με πήρε από το χέρι και κλειδωθήκαμε στο δωμάτιο μου, μέχρι να
ξεμεθύσει ο πατέρας μου.
Ώυτό το χαστούκι, αυτή η νύχτα επαναλαμβανόταν για πολλά βράδια. Γίχε γίνει ο
εφιάλτης μου. Ε μητέρα μου και εγώ απλά υπομέναμε, γιατί φοβόταν να μιλήσει σε
κάποιον. Έπειτα από κάποιους μήνες ο πατέρας μου έμπλεξε με τα ναρκωτικά. Ρο
σπίτι γέμιζε με “φίλους” του, που με μεγάλη δυσκολία θα τους χαρακτήριζε κανείς
“ανθρώπους”. Θάθε μέρα, κάθε βράδυ είχαμε καβγάδες, αστυνομίες . Βεν ήταν σπίτι
εκείνο, εμπόλεμη ζώνη ήταν. Βεν θυμάμαι ποτέ ένα ήσυχο, οικογενειακό
μεσημεριανό ή δείπνο.
Ώυτός ο εφιάλτης σταμάτησε όταν η μητέρα μου πέθανε. Τάθηκε έτσι α