4. Σέρατα (ποίημα), Βασίλης Δανιήλ
Σόβοι παιδικοί. Πτιγματισμός της ανέμελης ηλικίας μας.
Ξλάσματα τερατόμορφα κρυμμένα στις σκιές,
μέσα στο μυστήριο σκοτάδι, μέσα στις μισάνοιχτες ντουλάπες,
κάτω απ‟ το κρεβάτι
μοιράζονται μαζί μας το δωμάτιο.
Ξροσμένουν καρτερικά
ελπίζοντας σε μια μοναδική ευκαιρία
την πείνα τους να χορτάσουν.
Ώυτός είναι ο φόβος της ηλικίας μας της παιδικής.
μως, ο φόβος αυτός,
όνειρο γλυκό φαντάζει
σε σύγκριση με εκείνον
που το κορμί σου διαπερνά
και το αίμα σου παγώνει,
όταν ώριμος πλέον συνειδητοποιείς
ότι τα τέρατα,
τα πιο σατανικά,
τα πιο αιμοδιψή,
τα πιο τερατόμορφα,
δεν κρύβονται στο σκοτάδι του δωματίου,
αλλά στο σκοτάδι της ψυχής.
Πτο μυαλό κυκλοφορούν, κατασπαράζοντας τη λογική.
Ώλυσοδεμένα στην ψυχή σου, να τα κρατήσεις δε μπορείς.
Ίσως μόνο, για λίγο, να τα ναρκώσεις.
Πύντομα η επιθυμία θα τους έρθει
το φρικιαστικό τους πρόσωπο στην κοινωνία σου να δείξουν.
Κία θα είναι η επιθυμία τους.
Ρο χάος, η καταστροφή, ο ανθρώπινος πόνος!
Έτσι, λίγο πριν τέλος λάβει
η ύπαρξη σου όπως τη ξέρεις,
μισότρελος,
με τις τελευταίες σου στάλες λογικής,
μια απόφαση θα κληθείς να πάρεις.
Ών θα γίνεις το δέρμα που τα ντύνει
ή
αν θα βάλεις τέλος στην παρωδία που αποκαλείς «ζωή».
«Εννοείται ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Αν μια ιστορία δεν
αφορά τον ακροατή, δεν θα την ακούσει». John Steinbeck
54