-
-
-
Ξολλές λιγότερο από ευγενικές απαντήσεις στροβίλισαν μέσα στο μυαλό του Ώίαντα.
Ήθελε να τον βρίσει, ήθελε να τον μάθει να πετάει πετώντας τον από ένα ψηλό κτίριο,
αλλά έθαψε όλες τις σκέψεις του και απλά στάθηκε εκεί χωρίς να κάνει τίποτα, δεν
έβριζε ποτέ δεν το επέτρεπε η διαγωγή του. Ν Ώίαντας, τότε ήταν τρανός Νμηρικός
φονιάς και χασάπης της παραλίας της Ρροίας , τώρα είναι ο Ώίαντας, το ευγενές αέριο
που δεν αντιδρά. Ξερίμενε υπομονετικά με το κεφάλι σκυμμένο μέχρι να φτάσει στη
δουλειά του, δούλευε σε μια μεγάλη τράπεζα, και έβλεπε δεκάδες πρόσωπα κάθε
μέρα, αδιάφορους τύπους που με άδεια βλέμματα που έρχονταν και έφευγαν
κατευθυνόμενοι προς τον προορισμό τους που για κάποιο λόγο δεν έφταναν ποτέ και
έμοιαζαν ατελείωτοι σαν μυρμήγκια.
Ώλλά δεν ήταν η επικά πληκτική δουλειά του, την οποία μισούσε, που στράγγιζε κάθε
ένδειξη ζωής από μέσα του. Ήταν ο προϊστάμενος του. Ν Ιευτέρης. Ν „Ρέρης ο
τουρίστας, «το μπιμπελό της τράπεζας». Ένα ογδόντα και ογδόντα πέντε κιλά με
μαύρα γυαλιά και Valentino κουστούμι απάρτιζαν την εξωτερική εμφάνιση της πιο
υποκριτικής φιγούρας που πέρασε ποτέ από το τραπεζικό σύστημα. Ξάντα αργεί.
Ξάντα φέρεται σαν να είναι ανώτερος από όλους τους άλλους και, πάντα την βγάζει
καθαρή γιατί ο διευθυντής της τράπεζας είναι θείος του… Ώλλά για ότι δεν την βγάζει
καθαρή πρέπει να ξεσπάσει πάνω στον Ώίαντα, γιατί είναι ο μόνος που δεν θα
αντιδράσει ποτέ. Ιειτουργεί σαν πυραμίδα. ταν κάνει κάτι τόσο ανόητο που
ξεπερνάει την ευνοιοκρατική πολιτική του θείου του τον «κράζει» και στη συνέχεια ο
Ιευτέρης «κράζει» αυτόν. Θάποιες μέρες αυτό δεν συμβαίνει.
Ώυτή η ημέρα δεν ήταν μια από αυτές. Ρον πλησίασε με γρήγορα βήματα που
απέπνεαν ένα αέρα αλαζονείας και του σφύριξε με έναν σαδιστικό τόνο:
Αιατί χρέωσες τον Θ. Τα