4. Ο ταυρός (ποίημα), Κάλλη Αϊβαλιώτη
Γκεί στέκει ο Πταυρός, ολόλευκος, μεγάλος και επιβλητικός
για να θυμίζει στους Θαλαβρυτινούς τι πέρασαν,
τι πέρασαν τη μαύρη εκείνη μέρα του Βεκέμβρη,
που τα όπλα των Αερμανών αντήχησαν παντού,
σβήνοντας κάθε ψυχή, κάθε ελπίδα, κάθε όνειρο.
Γκεί στέκει ο Πταυρός, πάνω στο λόφο του Θαπή,
που σκέπασε για πάντα τους αθώους.
Γκεί στέκει ο Πταυρός, θυμίζοντας το πρόσωπο του κατακτητή,
του κατακτητή που χωρίς έλεος κατέστρεψε τα πάντα,
που δεν λυπήθηκε, δεν πόνεσε, δε σκέφτηκε.
Γκεί στέκει ο Πταυρός για να δίνει ζωή στη μνήμη να μην ξεχάσει,
να μην ξεχάσει την καταστροφή του πολέμου,
την αξία της ειρήνης στη ζωή,
ώστε να μην ξαναπέσουμε στα ίδια σφάλματα.
Γκεί στέκει ο Πταυρός κι εκεί θα στέκει αιώνια,
ένα σύμβολο θρήνου και τιμής προς τους εκτελεσθέντες
για να μην ξεχάσουμε πόσο πόνεσαν αυτοί οι άνθρωποι
που μέσα στην αιματοβαμμένη πόλη
έχτισαν μια καινούργια, γεμάτη ζωή και όνειρα
που δεν έχει κανείς δικαίωμα να τους στερήσει.
Γκεί στέκει ο Πταυρός…
για να μην ξεχάσουμε ποτέ…
«τυλ είναι να ξεχνάς όλα τα στυλ». Jules Renard
Δημήτρης Μυταράς
23