3.
Καραμέλες (διήγημα), Άννα Ράντη
«Ώνοίγεις τα μάτια σου και αναρωτιέσαι αν ζεις ένα παραμύθι, ανοίγεις τα μάτια και
αναρωτιέσαι αν είσαι μία ιστορία τρόμου που ακούνε τα μικρά παιδάκια τρέμοντας. Ε
κοινωνία αδίσταχτη και στεγνή, χωρίς ανθρωπιά και γεμάτη περίπλοκα και
επικίνδυνα μονοπάτια , πλημμυρισμένα με λάσπη και αίμα. Πτα στενά γυναικείες και
αντρικές φιγούρες πέφτουν σιγά σιγά και καταλήγουν στον πάτο, δάκρυα γεμάτα
αλμύρα και πικρή αλήθεια κυλάνε από τα χλομά και βρόμικα πρόσωπά τους.
Βάκρυα που αναβλύζουν σαν αίμα από μια ανοιχτή πληγή, δάκρυα χωρίς
συναίσθημα, κενά . Θενά όπως κενές έμειναν οι καρδιές αυτών των ανθρώπων. Θλείσε
τα μάτια, μπορείς. Θλείσ‟ τα . Ώφέσου, ταξίδεψε, νιώσε, αγάπησε, ζωντάνεψε μέσα από
τις στάχτες σου. Μέχνα ποιος είσαι, τι δουλεία κάνεις, παράτα τις ευθύνες και τα
βάρη. Αίνε σαν τον άνεμο, ελεύθερος, χωρίς όρια και προορισμό. Ξροσποιήσου ότι
είσαι κάποιος άλλος, ίσως κάποιος βασιλιάς ή κάποιος ήρωας της εποχής, αυτός που
σώζει τους αθώους και εξοντώνει τους κακούς, ίσως ένας άγριος πολεμιστής. Αιατί όχι;
Κη γυρίσεις πίσω, στη μιζέρια και στο σκοτάδι. χι στον πόνο και στην αδικία, μείνε
εδώ, μαζί μου, δεν είμαστε καλά; Κπορείς να πας όπου θες, όπου επιθυμεί η καρδιά
σου, μπορείς να πετάξεις και να αποκτήσεις χρωματιστά, μεγάλα, πανέμορφα φτερά
σαν πεταλούδας. Κπορείς να έχεις ξανθά μαλλιά, κόκκινα, φούξια, μπλε, ό,τι χρώμα
εσύ θες! Πτη Τώρα της Ταράς όλα τα μπορείς, απλώς κλείσε τα μάτια και κοιμήσου.
Ώπλώς κλείσε τα μάτια και άσ‟ τα κλειστά. Έτσι θα μείνεις για πάντα μαζί μου, εδώ. ..
στη Τώρα της Ταράς. Θλείσ‟ τα ... κλείσ‟ τα...»
Θρύο, τσουχτερό κρύο διαπέρασε το πεσμένο κορμί του. Ώνοιγόκλεισε τα μαύρα
μάτια του, θολά από τα υπόλειμματα δακρύων στις βλεφαρίδες του . Ξαντού σκοτάδι,
εκτός από μία απομακρυσμένη χαλασμένη λάμπα, φωνές και μεθυσμένα γέλια
έφτασαν στ‟ αυτιά του, κάνοντας τον πονοκέφαλό του πιο έντονο. Γξέτασε το χώρο που
βρισκόταν και που σίγουρα δεν αναγνώριζε, ανασηκώθηκε και προχώρησε όλο ευθεία
. Ν καπνός στο εσωτερικό του μπαρ γέλαγε ξεδιάντροπα με τα στόματα των νεαρών,
δίνοντάς τους μια δόση από τη δηλητηριώδη ουσία . «Φπα! Θαλώς τον Άλεξ…» ο
30ντάρης άντρας χαιρέτησε το αγόρι, γνωστό ως Ώλέξανδρος Ζεοδοσιάδης .
«Ώλέξανδρος», το αγόρι τον διόρθωσε κοφτά.
«Ρι θα πάρουμε σήμερα;