Άπλωσα το χέρι μου κι έσπρωξα τον Νμάρ για να περάσω. Ξλησίασα το απειλητικό
όπλο που ήταν στραμμένο πάνω μου. Ρόλμησα να τον κοιτάξω στα μάτια μα εκείνος
έστρεφε το βλέμμα του αλλού. «Βεν αξίζει», του είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Ρότε
εκείνος έπαψε να κλαίει. Ααλήνεψε. Κε κοίταξε. Ξίστεψα πως κατάλαβε ότι είχα
δίκιο. Γλευθέρωσε το χέρι του. Έπαψε να με σημαδεύει. Ξρόλαβαν αστυνομικοί να
τον αρπάξουν από πίσω. Ξανικόβλητος εκείνος άπλωσε πάλι το χέρι του, δάγκασε τα
χείλη του και δίχως να ξέρει ποιον απ' τους δυο σημάδευε, πυροβόλησε…
Μέρεις δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την ανατολή. Γίναι σαν ποίημα...
Θαι δεν υπάρχει ωραιότερο! Ένα ποίημα με αρχή, μέση και τέλος. Νύτε πιο
ταλαντούχος ποιητής από το Ζεό υπάρχει... Θάθε φορά που ο ήλιος ανατέλλει ο Ζεός
σου έχει χαρίσει ακόμα μια μέρα για να ζήσεις. Θι όμως εδώ δεν υπάρχει ανατολή. Βε
τον έχω δει ποτέ τον ήλιο να φτάνει στο μεγαλείο του. Κήτε τον έχω δει να δύει. Ρο
μπλάβο χρώμα της νυχτιάς δεν το 'χω δει εδώ ποτέ να βάφει τα πελάγη. Κου τη
στερήσανε λοιπόν την ευκαιρία να δω τον ήλιο να ανατέλλει. Ρώρα βλέπω μόνο
πρόσωπα πάνω από το κεφάλι μου που σπεύδουν να με βοηθήσουν. Κα πάνω απ'
όλα βλέπω σύννεφα. Κελανόλευκα σύννεφα.
«Η πένα είναι πιο δυνατή από το ξίφος». Edward Bulwer-Lytton
Ειρήνη Κανά
14