ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ Σχολικό Έτος 2017 - 2018 | Page 49

τα αρνητικά, γιατί σημασία έχουν αυτά που μας δί- νουν χαρά και δημιουργούν αναμνήσεις. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι ενήλικες λένε ότι «τα μαθητικά τα χρόνια, δεν τα αλλάζω με τίποτα», όπως πολύ εύστοχα είπε ο - μη αναγνωρισμένος - ποιητής Νίκος Καρβέλας. ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥΡΙΔΗΣ Γ3 Άλλη μία φυσιολογική ημέρα Άκουσε το ξυπνητήρι του και βρέθηκε προσγειωμέ- νος σε μία ακόμη φυσιολογική ημέρα. Με προσοχή και ευλάβεια τέλεσε τις καθημερινές του διαδικασί- ες – κατευθύνθηκε προς το μπάνιο, έπλυνε το πρό- σωπο και τα δόντια του, άλλαξε σε ρούχα που είχε φορέσει υπερβολικά πολλές φορές, έφαγε το συνη- θισμένο του πρωινό και ξεκίνησε για τη δουλειά του στην καθορισμένη ώρα. Τότε, έγινε κάτι ενοχλητικά απρόσμενο - έλαβε ένα τηλεφώνημα από το αφεντικό του, που του υπα- γόρευσε ότι το γραφείο δε θα λειτουργούσε εκείνη την ημέρα. Αντί όμως να πανικοβληθεί, αποφάσισε να περάσει την Τετάρτη του σαν μία απόλυτα φυσι- ολογική Κυριακή. Πήγε, λοιπόν, στο καφέ που πήγαινε συνήθως, παρήγγειλε το ρόφημα που έπινε πάντοτε και βυθί- στηκε σε σκέψεις που είχε ξανακάνει εκατομμύρια φορές. Ποιο το νόημα; Να τις επανεξετάσει και να επιβεβαιώσει τα συμπεράσματά του. Και κάπως έτσι περίμενε να κυλήσει το πρωινό του, μέχρι που θα ερχόταν η ώρα για τη βόλτα του στους δρόμους που είχε περπατήσει άπειρες φορές, για να σιγουρευτεί ότι όλα βρίσκονταν στη θέση τους – αν και δε θα παραδεχόταν ποτέ ότι αυτός ήταν ο λόγος. Και τότε έγινε κάτι αναπάντεχο. Η πόρτα του καφέ άνοιξε και μέσα μπήκε μία κοπέλα που ήταν οτιδή- ποτε άλλο εκτός από φυσιολογική. Τα μαλλιά της ήταν μπερδεμένα και κατευθύνονταν άτακτα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα ρούχα της είχαν χρώματα πολύ φωτεινά σε σύγκριση με το μουντό περιβάλ- λον. Εάν μάλιστα κοιτούσες προσεκτικά, θα παρα- τηρούσες ότι οι κάλτσες της δεν ήταν ίδιες και τα σκουλαρίκια της δεν ήταν ζευγάρι. Το πιο ιδιαίτερο, όμως, χαρακτηριστικό της ήταν τα μάτια της – αυτά δήλωναν ότι ήταν περήφανη για τη μη – φυσιολο- γικότητά της. Και τότε, καθισμένος μόνος του στο τραπέζι του καφέ, με μια μισοάδεια κούπα μπροστά του συνειδητοποίησε ότι ίσως το μη - φυσιολογικό να ήταν πιο όμορφο απ’ ό,τι είχε φανταστεί. ΕΒΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΥΠΟΥΛΟΥ Γ1 ενός μαθητή. Φυσικά, τα θέματα φαίνονται πιο δύ- σκολα από όσο είναι στην πραγματικότητα…Ο ήχος του κουδουνιού φαντάζει ως λύτρωση… Χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα μπροστά στο κυ- λικείο παίζοντας με τα δύο ευρώ στη χούφτα μου, περιμένοντας να πάρω μια τυρόπιτα. Τότε την είδα, την παρατηρούσα ώρα και χανόμουν στα γαλάζια της μάτια. Ίσως θα έπρεπε να κοίταζα και λίγο μπρο- στά, για να μη βρεθώ φαρδύς-πλατύς στην κάτω με- ριά της σκάλας με την τυρόπιτα προσγειωμένη στο πρόσωπο μου. Τέτοιο ρεζιλίκι δεν είχα ξαναζήσει. Όλο το σχολείο φυσικά είδε το περιστατικό και γελούσε, ενώ εγώ προσπαθούσα να σηκωθώ και να καθαριστώ. Σαν να μην έφτανε αυτό το κουδούνι χτύπησε και έπρε- πε να υπομείνω άλλες έξι ώρες σχολείου οι οποίες έμοιαζαν με αιώνες... Ήρθε ευχάριστα το 2 ο διάλειμμα όπου έπρεπε να πέσω πάνω στον νταή του σχολείου, γιατί όλα τα σχολεία έχουν ένα νταή, και κάθισα και τον άκουγα να με ειρωνεύεται, περιμένοντας να πει κάτι έξυπνο ή κάτι έστω εν μέρει σωστό… αλλά φυσικά δεν τα κατάφερε. Απομακρύνθηκα χωρίς να πω τίποτα, αλλά με ένα χασμουρητό, για να του επισημάνω την αδιαφορία μου, και ανέβηκα στην τάξη. 6 η ώρα είχαμε γυμναστική και εκεί μπορούσα να γελάσω και να εκτονωθώ όσο ήθελα. Πραγματικά το ευχαριστήθηκα, αλλά, όταν τέλειωσα, ήμουν κα- ταϊδρωμένος. Δε χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με το από τι συνοδεύεται ο ιδρώτας ενός 15χρονου εφήβου. Μπορώ, όμως, να περιγράψω τα πρόσωπα των κοριτσιών, όταν τα πλησιάσαμε, τα οποία έδειχναν σαν να ζούσαν γεγονότα από ταινία τρόμου. Την τελευταία ώρα την πέρασα πολύ όμορφα, λέγοντας αστεία και μιλώντας ασταμάτητα. Πρώτη φορά νοιώθω τόσο άσχημα που χτυπάει το κου- δούνι για σχόλασμα. Καθώς απομακρύνομαι από το κτήριο, γυρίζω και το περιεργάζομαι. Έφυγε άλλη μια μέρα, τελικά δεν ήταν τόσο άσχημα. Ίσως δεν πρέπει σε ό,τι γίνεται στη ζωή μας να βλέπουμε μόνο 47