Συν-ομιλούμε...
Αξιότιμε κύριε Άγιε Βασίλη,
Ναι, ναι, ξέρω ότι σας πιάνω σε μία φάση
offseason, όμως δε σας γράφω, για να σας ζητήσω
ξανά κάτι. Καταλαβαίνω την αναστάτωσή σας και
αναγνωρίζω το πόσο συγχυσμένος είστε. Από πού
κι ως πού, πιστεύετε, σας γράφει ένα παιδί μιλώντας
σας στον πληθυντικό και χωρίς να ζητήσει κάτι;; Να,
έμαθα πως πέρα από το αξίωμα του συμπαθητικού
και εύσωμου κυρίου που χώνεται στις καμινάδες
είστε και ένας από αυτούς τους κυρίους οι οποίοι
προστατεύουν τους μαθητές, τους φοιτητές και αυ-
τούς που, τέλος πάντων, σπουδάζουν. Ναι, αυτή τη
γιορτή καθιέρωσε το 1842 το Πανεπιστήμιο Αθηνών
στην τότε ελεύθερη Ελλάδα· αυτή των Τριών Ιεραρ-
χών. Οπότε, μιας και δε γνώριζα τις διευθύνσεις ή τα
e-mail των άλλων δύο κυρίων, σας έγραψα, για να
σας πω δύο λογάκια για αυτό το γυμνάσιο. Εντάξει,
μη φοβάστε, δεν έχει πολύ κράξιμο, δεν είναι ΤΟΣΟ
άσχημο όσο το φαντάζονται τα άλλα παιδάκια. Σκο-
πός μου δεν είναι να κάνω εσάς να τα κατανοήσετε
αυτά, αυτά τα ξέρετε. Θέλω να δείξω στα παιδάκια
που τελειώνουν το δημοτικό τι τους περιμένει. Οπό-
τε, αν δείτε τίποτε υποδείξεις, μην τρομάξετε, έχετε
ήδη συγχυστεί αρκετά για σήμερα. Να, λοιπόν, γρά-
φω, γιατί εμένα όλοι μου έλεγαν πως είναι χάλια και
δύσκολα και χάλια και δύσκολα!
Λοιπόν, όλο άκουγα πως μόλις τελείωνα το δη-
μοτικό, η ζωή μου θα τελείωνε και δε θα σταμα-
τούσα ποτέ το διάβασμα. Οι άλλοι φλυαρούσαν και
είχαν κάτι κακό να πουν για όλους τους καθηγητές!
Όλο γκρίνιαζαν. Όμως, η ιστορία ξεκινάει από πιο
πριν. Ήταν η τελευταία μέρα της έκτης δημοτικού.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΕΙΧΕ ΦΤΑΣΕΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕ-
ΝΑ ΜΙΑ ΖΩΗ! Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΘΕΩΡΟΥΜΑΙ
ΠΛΕΟΝ «ΜΩΡΟ» ή «ΝΙΑΝΙΑΡΟ»! Όχι, κύριε Άγιε
Βασίλη, δεν πάτησα το Caps Lock κατά λάθος! Έμφα-
ση ήθελα να δώσω! Φαντάζεστε τι πάει να πει: ΔΕΝ
ΗΜΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΜΩΡΟ ή ΝΙΑΝΙΑΡΟ; Αν και υπήρ-
χε ένα κλίμα στενοχώριας που θα έφευγαν πολλοί
φίλοι μας από το σχολείο (που σιγά τη στενοχώρια,
σε δύο μέρες είχαμε ξεχάσει γιατί πλάνταξαν εκείνη
τη μέρα), εγώ ήθελα να πάω γυμνάσιο!
Το καλοκαίρι πέρασε και πήγα στο σχολείο. Στην
αρχή φοβόμουν, μα τι να έκανα; Τελικά, όμως, όλα
πήγαν καλά. Ούτε διαβολικός ήτανε κανένας καθη-
γητής, ούτε παλούκι κανένα μάθημα! Και να τονίσω
πως… σιγά τα αρχαία! Εντάξει, δε λέω, θέλει διάβα-
σμα, πολύ διάβασμα, αλλά ούτε τον ελεύθερο χρόνο
μου κατέστρεψαν ούτε τους βαθμούς.
Το θέμα όμως είναι το γυμνάσιο. Δεν μπορώ να
πω πως είναι παράδεισος. Έχει και πολλά μαθήματα,
όχι δύσκολα όπως λέγανε! Και κάτι ωραία ολιγόλε-
πτα και απροειδοποίητα, και κάτι ωριαίες αποβολές
(μόνο για μία ώρα, μην τρομάζετε), άμα κάνεις τί-
ποτα βλακείες. Μετά σε πιάνει υστερία και ξεσπάς
σε όποιον και ό,τι βρεις, και έχεις μούτρα και, όταν
σε ρωτάνε τι έχεις, τους λες τίποτα… αλλά έχεις μία
μούρη μέχρι το πάτωμα και ξέρεις πως θέλεις να το
πεις σε κάποιον και το λες κι ύστερα είναι όλα καλά.
Ωχ! Το παρουσιάζω σαν να είναι φυλακή. Όμως,
δεν είναι φυλακή! Είναι ωραία. Ή μήπως είναι ωρι-
αία γραπτή εξέταση (που μπορεί να παίξει σημαντι-
Από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο
45