Αφιερώματα - Projects
- Προσωπικές γραφές
«Ωδή στη μητέρα»
Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λο-
γοτεχνίας, οι μαθήτριες και μαθητές της Α τάξης του
Γυμνασίου μελέτησαν κείμενα πεζά και ποιητικά
Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών με θέμα τη μητέρα,
προσέγγισαν την έννοια της μητρότητας μέσα από
έργα τέχνης, απόλαυσαν μουσικές συνθέσεις αφι-
ερωμένες στη μητέρα, εμπνεύστηκαν και δημιούρ-
γησαν τα δικά τους κείμενα. Δύο αντιπροσωπευτικά
δείγματα γραφής αποτελούν το πεζό κείμενο του
μαθητή Χρήστου Αυλωνίτη αλλά και η ποιητική δη-
μιουργία των μαθητών Κωνσταντίνου Λάμπρου και
Τζώρτζη Φορστ.
40
Αλλαγή ρόλων
Τι να σας περιγράψω πρώτα για τη μητέρα μου! Δεν
έχω την παραμικρή ιδέα από πού να αρχίσω. Όλα
αυτά τα χρόνια την πηγαίνω σε δραστηριότητες, σε
μουσεία, σε θέατρα, σε κινηματογράφους, σε εκθέ-
σεις, της κάνω τόσες συζητήσεις και αναλύουμε όλα
τα ζητήματα που την απασχολούν. Παρόλα αυτά,
εκείνη δε φαίνεται να ικανοποιείται με τίποτα. Συνέ-
χεια κάτι απαιτεί και εν τέλει κάνει ό,τι επιθυμεί. Και
το χειρότερο είναι ότι, άμα δεν πραγματοποιηθεί η
επιθυμία της ή κάτι πάει στραβά, είναι με μαθηματι-
κή ακρίβεια σίγουρο ότι θα επικρατήσει το απόλυτο
χάος στο σπίτι. Ειδικά τώρα που έχει μπει στην εφη-
βεία, υπάρχει μια καθημερινή αναταραχή, κατά τη
διάρκεια της οποίας, μόλις γίνει το πρώτο σκηνικό
θα δημιουργηθεί και ένα δεύτερο, με, επιτρέψτε μου
την επανάληψη, μαθηματική ακρίβεια.
Tα πρωινά, όταν εκείνη πηγαίνει στο σχολείο, προ-
σπαθώ να την ικανοποιήσω με όποιον δυνατό τρό-
πο. Αρχικά της σιδερώνω τα ρούχα. Συγκεκριμένα,
σιδερώνω πρώτα αυτά που της αρέσουν περισσότε-
ρο ή που χρειάζεται για την επόμενη μέρα. Έπειτα
καθαρίζω όλο το σπίτι και συγυρίζω το δωμάτιό της.
Τέλος, της ετοιμάζω φαγητό, που συνοδεύεται πάντα
από μια σαλάτα και καμιά φορά, έναν χυμό. Έπειτα
από όλες αυτές τις δουλειές κοιτάω το ρολόι. Τρεις
παρά δέκα, σκέφτομαι. Πρέπει να πάω να την παρα-
λάβω από το σχολικό. Ντύνομαι καλά και παίρνω μια
ομπρέλα, διότι έξω βρέχει και κάνει απίστευτο κρύο.
Ήρθε για μια ακόμη φορά, λοιπόν, η ώρα να πάρω
τη μητέρα μου από το σχολείο, νιώθοντας περήφα-
νος για τον εαυτό μου μετά από όλα τα καλά που της
έχω ετοιμάσει. Με αυτή, μάλιστα, την αίσθηση της
περηφάνιας έρχεται και μια αίσθηση χαράς, η οποία
όμως, από τη στιγμή που θα πατήσει η μαμά το πόδι
της στο πεζοδρόμιο, θα εξαφανιστεί, και τη θέση της
θα πάρει ένα αίσθημα εκνευρισμού και θυμού.
Συνήθως, ή για να είμαι πιο ακριβής, πάντα, όταν
κατεβαίνει από το σχολικό, αρχίζουν οι γκρίνιες και
τα μούτρα. Φυσικά εγώ από ενδιαφέρον τη ρωτάω
τι έχει πάθει. Εκείνη κατσουφιασμένη, μου λέει πως
δεν έπαιξε καλά στον όμιλο μπάσκετ. Ξέρω πόσο
πολύ παθιάζεται με αυτό το θέμα. Μάλιστα έχει πα-
θιαστεί τόσο πολύ, που πλέον μόνο με αυτό ασχο-
λείται. Άμα για μια μέρα δεν περνούσε από το μυα-
λό της το μπάσκετ, θα ήμουν ευτυχισμένος. Βέβαια
ξέρω πως αυτό αποκλείεται. Κάθε φορά ζω με την
ελπίδα ότι θα παίξει καλά, έτσι ώστε να επικρατή-
σει ηρεμία στο σπίτι μας. Οπότε σκεφτείτε τι γίνεται,
άμα ακυρωθεί η προπόνηση! Καλύτερα να μην το
αναφέρω…