Deniz, martılar, sen, ben, hepimiz…
adın geçince olur olmadık bir sohbette
efkara dair bir dem vardır, ben bilirim
sonsuz bir hecenin içinde, koşulsuz bir gecenin deminde
sensiz bir karanlığı vardır neşenin, ben bilirim
deniz deniz köpürür içim, sığamam enginlere
bir efkar gelir dolanır dilime, bunu bir ben bilirim
sonsuz bir siyaha sahiptir efkar, o rengi ben bilirim
deniz deniz olur başım, tuttuğum yer yangın olur
ben bilirim, evet ben bilirim de, anlatamam, öyle işte
sırasını şaşırmış bir gece gündüz karmaşası
sokağa boylu boyunca uzanmış bir telaş medcezirinde
yüzüm, yüzsüzlüktür bazı lehçelerde, iklimlerde, mevsimlerde
sen denizsin martıları yakından tanırsın, bunu ben bilirim
sana sonsuz bir sensizlik vadediyorum,
sana sonsuz bir sensizlik içinde, ellerimi uzatıyorum
ellerim ki martıların yakın akrabasıdır bazı lehçelerde
sen her dilde denizsin, martıları iyi bilirsin
martılar ki ellerimdir,
sensiz, kimliksiz, sahipsiz
iyi bilirsin,
sen denizsin...
dem bu demdir,
ver ellerini...
Osman COŞKUN
7