Ας δούμε όμως κάποιες τάσεις που επικρατούν στο διάστημα των
τελευταίων 50-70 ετών και αφορούν τα παιδιά, οι οποίες σύμφωνα με τον
ερευνητή καθηγητή ψυχολογίας Peter Gray ενδεχομένως σχετίζονται με τη
γενικότερη υγεία και ευτυχία τους:
Παρατηρείται αύξηση στην πίστη στο πεπρωμένο έναντι της πίστης στην
επιρροή των δικών τους αποφάσεων κατά τη χάραξη μιας πορείας δράσης.
Αυτό σχετίζεται αιτιολογικά με την αύξηση του άγχους και της κατάθλιψης.
Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν μικρό ή καθόλου έλεγχο πάνω στην
τύχη τους, γίνονται ανήσυχοι. Τα παιδιά σκέφτονται: «Κάτι τρομερό μπορεί
να συμβεί σε μένα ανά πάσα στιγμή και δεν θα είμαι σε θέση να κάνω κάτι γι’
αυτό.» Όταν το άγχος και η αίσθηση της αδυναμίας γίνει πολύ μεγάλη, οι
άνθρωποι γίνονται καταθλιπτικοί: «Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να
προσπαθήσω. Είμαι καταδικασμένος.»
Παρατηρείται κατά μέσο όρο αύξηση του προσανατολισμού σε
«εξωγενείς» στόχους, όπως είναι οι υλικές ανταμοιβές και η μείωση του
προσανατολισμού σε «εγγενείς» στόχους. Για παράδειγμα, οι
δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι περισσότεροι πρωτοετείς φοιτητές σήμερα
θεωρούν πιο σημαντικό να «είναι οικονομικά εύποροι» παρά να
«αναπτύξουν μια φιλοσοφία ζωής με νόημα». Κατά τις δεκαετίες του 1960
και του 1970 συνέβαινε το αντίστροφο.