TIZ Winter 18 TIZ_Winter_V11_2018_Lowres | Page 35

TIZ INTERVIEW Met één hand door het leven, door twee andere gedragen Handen staan voor Pascal Depoorter uit Zele symbool voor vrijheid en leven. Als tapijtwever en motorliefhebber kon hij niet zonder. Maar daar besliste een bloedklonter in z’n lichaam anders over. Een trombose verlamde de linkerkant van Pascals lichaam en dus moet hij voortaan éénhandig door het leven. Pascal Depoorter en zijn vrouw Caroline zijn drie handen op één buik: één van Pascal en twee stevige van Caroline. Sinds Pascal verlamd raakte, steekt zij haar schouders onder de dagen van haar man. Pascal: 'Zo zelfstandig als ik was, zo afhankelijk ben ik nu. Dat is het moeilijkste om te verwerken. Ik heb Caroline nodig bij elke beweging die ik wil maken. Trek maar eens je sokken aan met één hand, dan merk je het snel.' Een reeks van vijf Pascal: ‘Ik kreeg de afgelopen jaren in totaal al vijf tromboses. De artsen weten niet hoe dat komt en blijven zoeken. Ze vinden telkens op hetzelfde moment in het jaar plaats, in mei. Puur toeval volgens de medische wereld, maar wij geloven dat niet. Een van die vijf gebeurde in mei 2017 toen we op vakantie waren in Spanje. Ik heb eerst veertien dagen daar verzorging gekregen, maar die was niet om over naar huis te schrijven. Echt schrijnend hoe het verzorgend personeel je daar behandelt, dat is een trauma voor mij. Caroline was op mijn aanraden terug naar België gevlogen en dus was ik volledig op plaatselijke mensen aangewezen. Eindelijk werd ik na twee weken overgebracht naar Gent, dat verliep heel vlot. Tot slot ging ik van Gent naar het revalidatiecentrum BZIO in Oostende, waar ik zes maanden revalideerde.' Samen maken we het beste van de situatie Doelen geven hoop Pascal: ‘Ik ben een man van doel- stellingen en resultaten. Tijdens mijn revalidatieproces heb ik die altijd voor mezelf gesteld. In Oostende bijvoorbeeld zei ik: ‘Kerstmis en Nieuwjaar vier ik thuis’. Dat is me gelukt ook. Het geeft jezelf kracht om naar een datum toe te werken, dan bijt je makkelijker door de pijn en houd je je oefeningen vol. In BZIO moest ik ’s morgens en ’s avonds naar de kinesist en de ergotherapeut. Ik heb opnieuw leren stappen, maar houd er wel een ‘klapvoet’ aan over. Mijn tenen wijzen naar de grond en ik kan zelf mijn voet niet meer optillen. Daar bestaan orthopedische schoenen voor en daar kijk ik nu enorm naar uit. Mijn voeten zijn opgemeten, de schoenen zijn besteld … enkel wachten tot ze er zijn. Dat zal letterlijk en figuurlijk een grote stap voor me zijn.' Mijn doel is opnieuw stappen, en dat zal ik halen ook Revalideren voor het leven Pascal: ‘Ik zal waarschijnlijk nog heel lang kiné nodig hebben, misschien zelfs voor heel mijn leven. Momenteel ga ik drie keer per week naar ’t Kapelhof in Zele om daar te revalideren: mobilisatie van mijn arm en schouder want daar heb ik nog veel pijn in. Mijn hand trekt volledig in de kramp en vraagt om een rustspalk om mijn vingers open te houden. Mijn doel is opnieuw stappen en dat zal ik halen ook. Daarnaast ga ik ook twee dagen per week naar een dagcentrum zodat Caroline ook eens wat tijd heeft voor zichzelf. Ze doet ook nog veel vrijwilligerswerk, staat nu alleen in voor het huishouden en wil af en toe ook eens ontspannen. Ik gun haar dat met heel mijn hart want het is ook voor haar niet eenvoudig.' ► 35