dair kendime söz vermiştim. Şu anda bu şansı
yakaladığım için çok mutluyum. Umarım benden
çok daha güzel yerlere gelirler ve çok daha güzel
değerler katarlar ülkemize.
A.Z.H: Burs verme kararı çok önceden alınmıştı
zaten. Ankara’ya okula ilk gidişimde, otobüs yolculuğunda kafamı cama dayayıp şunu düşünmüştüm.
“Bir gün ben de…” O zaman yaşım daha 14’tü.
Ailemden ayrı kalacağımı değil, bunu düşünmüştüm.
Bu bir nevi bayrak yarışı. Bizim elimizden tutuldu. Biz
de başka kardeşlerimizin elinden tutacağız. Zamanı
geldi ve şimdi kendimize yüklediğimiz sorumluluğun
ve misyonun gereklerini yerine getiriyoruz. Ailem en
büyük destekçim. Mutluyuz ve gururluyuz.
Burs verdiğiniz öğrenci ile tanışmayı düşünüyor
musunuz?
C.K: Beni bir veli gibi görmesini, bana karşı kendisini borçlu hissetmesini istemem. O yüzden tanışmayı tercih etmem ama okulunu bitirip o da burs
vermeye başlars