Belevenissen van een dorpsgenoot
Downunder
Bijkomend van een jetlag m’n stukje voor het
Hèmers krantje schrijven was een uitdaging.
En kennelijk was de jetlag zo erg dat ik het een
week te laat inleverde. Bij deze alsnog. Leuk om
te weten dat er meer dorpsgenoten naar dit
prachtige land zijn afgereisd.
Het was een reis waar we al tientallen jaren over
spraken: teruggaan met mijn gezin naar waar ik als kind heb gewoond. Nieuw-
Zeeland ligt echt aan de andere kant van onze aardbol. Het is er zomer als het hier
winter is, het is er dag als het hier nacht is. En het is een lange reis.
De mooie herinneringen aan de tijd dat ik er met mijn ouders, zus en broer woonde,
zijn vaak verteld. Sinds ik mijn man leerde kennen, wilde hij er een keer heen. Onze
kinderen groeiden ermee op. Nu ze allang volwassen zijn, is het er eindelijk van
gekomen.
Wij woonden op een boerderij met schapen, veel schapen. Mijn vader werkte daar als
knecht in de hoop eens zelf een boerderij te runnen. Zover is het niet gekomen, maar
de herinneringen aan het buitenleven, de ruimte, de schapen en het zogen van de
verstoten lammetjes is me altijd dierbaar gebleven. Dat we met moeite de boerderij
die een eindje van een onverharde weg lag terugvonden was een groot geluk. Het
kind waar ik indertijd mee speelde en naar school ging, is nu de boer. 1800 hectare
‘klein’ is het nog maar. En slechts 5500 schapen zijn er over. We worden uitgenodigd
om een middag over de heuvels rondgeleid te worden. Daar leren we dat ook Nieuw-
Zeeland met klimaatverandering heeft te maken. Hele droge zomers met hele natte
najaar en winter samen met aardbevingen zorgen voor grote landverschuivingen.
Deze boer heeft zich op duurzaam landbeheer toegelegd. Door in een soort cascades
het regenwater op te vangen en met beplanting het vast te houden, spoelt de klei
niet meer de zee in. De Nieuw-Zeelandse overheid helpt boeren hiermee.
Als waterliefhebber heb ik mijn hart kunnen ophalen aan de vele beken, rivieren en
meren, de kusten en fjorden. Wat opvalt, is dat rivieren daar hun eigen natuurlijke
weg mogen zoeken. Het is daar nu zomer en het water staat laag, beddingen
vallen droog. Het water zoekt haar eigen weg, splitst en komt weer samen. Door
brede valleien zie je zo prachtige patronen ontstaan. Als ik foto’s van Hèmersen
krijg opgestuurd van het hoge water hier voel ik even het gemis. Dat is toch zo’n
fantastisch gezicht als de Waal van dijk tot dijk de ruimte vult. Gelukkig is het bij
terugkomst weer gestegen. Kunnen we hier verder genieten van het ongewone
landschap waar ik me waarschijnlijk door dat Nieuw-Zeelandse verleden zo toe
aangetrokken voel. Ik ben benieuwd naar wat reizigers uit ons dorp hebben ervaren.
Een genoeglijke lentetijd gewenst, Kniertje.
- 5 -