Rétt eins og sumt fólk getur orðið háð
stressi og orðið vinnualkar, þá getur
hið sama hent hunda. Þeir festast í
vítahring sem samanstendur af því
að fá vænan skammt af adrenalíni
en upplifa fráhvarfseinkenni þegar
adrenalínið minnkar. Þau vilja endurtaka
streituvaldinn sem kom vímunni af
stað til að líða betur (rétt eins og líkami
skokkara krefst hreyfingar ef hann
hættir að hreyfa sig reglulega). Þessir
hundar elska til dæmis að sækja/skila
bolta því það veitir þeim gríðarlegt
adrenalínskot og verða jafnvel svo
háðir boltanum að þeir bera hann um
í kjaftinum daglangt, ota honum að
gestkomandi og krefjast þess að fá
boltakast að minnsta kosti einu sinni á
dag. Slíkir adrenalínfíklar taka stundum
upp á því að elta bíla til að fá þörfum
sínum fullnægt. Skoðum hund sem eltir
prik sem er kastað fyrir hann. Prikinu er
ekki kastað langt heldur aðeins rétt svo
fram fyrir fætur eigandans. Púlsinn hjá
hundinum er mældur meðan á þessu
stendur og fer hann úr 152 slögum upp í
221. Ef sami hundur er hins vegar látinn
þefa eftir nammi sem kastað er í gras
fer púlsinn frá 138 NIÐUR í 86. Þetta
gefur mikilvægar upplýsingar um hvaða
afþreying er heppilegust fyrir hunda.
Mikilvægt er að átta sig á því hvenær
hegðun er hætt að veita hundinum
gleði og farin að breytast í þráhyggju
eftir adrenalínskoti. Þegar það er komið
á hreint er hægt að draga hægt og
rólega úr stressvaldinum (boltakastinu
í þessu dæmi) og hjálpa hundinum
þannig að komast yfir fíknina. Þetta
hljómar allt frekar absúrt en gefið ykkur
smá tíma í að melta þessar upplýsingar
og þær munu skýra sig sjálfar fyrir ykkur
einn daginn.
Stressglasið
Annað sem vert er að hafa í huga þegar
maður skoðar streitu hjá hundum er
hversu mikið áreiti þeir þola áður en