Lítil saga af
Baxter og
Bessu Mjöll
Höfundur og ljósmyndir:
Erna Hrefna Sveinsdóttir
Það var dag einn í lok nóvember
2011 að bóndi minn var sem oft
áður á rölti á bæjarhlaðinu. Að þessu
sinni í félagsskap Baxters, sex ára
gamals hunds af boxerkyni. Baxter
var nýkominn í fóstur til okkar þarna
rétt undir jólin. Hann var mikill vexti
og stæðilegur, stórlyndur og hafði
ríkt varðeðli. Farið var að rökkva
þegar gangan hófst. Veður var rysjótt,
hvassviðri og gekk á með dimmum
éljum. Við vorum búsett á kirkjustað,
nokkuð frá annarri byggð en þó mátti
grilla í ljós þaðan á milli élja.
Baxter var hlýðinn og tryggur nýjum
húsbændum og fylgdi þeim jafnan fast
eftir en þarna í miðri gönguferðinni
tók hann skyndilega á rás og stefndi
einbeittur að kirkjudyrunum. Stökk
léttilega upp kirkjutröppurnar og
staðnæmdist á þeirri efstu þar sem
hann stóð svo grafkyrr og starði niður
á eitthvað, að því er virtist. Bóndinn
kallaði til hundsins í fyrstu, sem virtist
ekkert heyra, svo að sá fyrrnefndi fór að
gá hverju sætti. Í fyrstu kom hann auga
á litla, gráa þúst í horninu við dyrnar.
Það reyndist við nánari athugun vera
hálfstálpaður kettlingur sem lá þarna í
hnipri og hafði greinilega leitað skjóls
frá veðrinu, þar sem ylinn lagði undan
óþéttum kirkjudyrunum.
Það var algerlega óvíst hver örlög
kattarins yrðu þarna undir ströngu tilliti
Baxters, sem við vissum að var alveg
óvanur köttum. Örlög kisu réðust á
þessum tímapunkti. Bóndinn skipaði
Baxter að fylgja sér og bjóst til þess
að ganga burt frá kettinum og freista
þess að fá athygli hundsins af honum.
Hann kom lötrandi á eftir hinum nýja
húsbónda sínum, en hikandi. Á þessu
augnabliki virtist eins og það hefði
myndast einhver óskiljanleg tenging
milli dýranna, sem er best lýst þannig að
Baxter bauð kisu að elta sig heim á leið
– og hún þáði boðið. Nokkur spotti var
heim í hús en kisa litla fylgdi í humátt á
eftir hundi og manni. Baxter gætti þess
að hafa auga með henni á heimleiðinni.
Þegar húsbóndinn opnaði útidyrnar
fylgdi kötturinn hundinum óhikað inn úr
storminum og hríðinni.
Fyrsta verk kisu litlu var nú að leita sér
ætis og vatns. Hún fór beint í matardalla
Baxters, sem stóð yfir henni og mændi
á hana athafna sig en aðhafðist ekkert.
Kötturinn naut einhverrar óskiljanlegrar
friðhelgi. Augljóst var að hann var
langsoltinn, blautur og máttfarinn.
Holdafarið var afar rýrt og hár hans
strítt. Þetta var greinilega samt ekki
villiköttur og líklegast virtist, miðað við
aðstæður og ástand hans, að hann hefði
verið borinn út af eigendum sínum.
Hafist var handa við að hlúa að kisu litlu,
næra, þurrka og verma. Baxter fylgdist
með þessu öllu af athygli. Við fórum
með kisu á dýraspítala þar sem ekkert
örmerki fannst en hún talin vera um það
bil fjögurra mánaða, smávaxin læða eftir
skoðun og aðhlynningu. Í samráði við
dýralækna varð það úr að við fyndum
henni nýtt heimili ef réttur eigandi
18 · Sámur 3. tbl. 42. árg. desember 2015