ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑ 15
ôÕðïÓ ÈåÓÓáëïíÉêçÓ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015
Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω ή πώς θα
γίνω αυτό που θέλω όταν μεγαλώσω;
Ιστορίες… επιτυχίας από μαθητές που ξεπέρασαν τα εμπόδια για το όνειρό τους…
Της ΝΙΚΗΣ ΤΣΙΑΛΑΜΑΓΚΑ,
φιλόλογου στο Φροντιστήριο
Κορυφή
Ό
ταν μου ζητήθηκε να
γράψω αυτό το κείμενο, ξεκίνησα τη συγγραφή με αναφορά
στοιχείων επαγγελματικού προσανατολισμού, με την επισήμανση προτάσεων για συμπλήρωση μηχανογραφικού και με την παράθεση συμβουλών για επαρκή προετοιμασία. Μετά που το ξανακοίταξα, σκέφτηκα πως δεν είμαστε εμείς
οι δάσκαλοι, είναι οι μαθητές μας
που πρωταγωνιστούν σ’ αυτή τη διαδικασία των εξετάσεων.
Εμείς μεταδίδουμε τις γνώσεις μας,
διορθώνουμε γραπτά, ενθαρρύνουμε
ανεβάζοντας το ηθικό, επιπλήττουμε
καμιά φορά, αλλά δεν είμαστε εμείς
που διαγωνιζόμαστε. Οι μαθητές κλείνονται στο σπίτι και ξενυχτούν διαβάζοντας, οι μαθητές στερούνται τις χαρές της εφηβείας τους για να προετοιμαστούν επαρκώς, οι μαθητές πάνε να
γράψουν στις εξετάσεις. Αυτοί είναι
που αποφασίζουν αν θα διαβάσουν, αν
θα διεκδικήσουν τα όνειρά τους, αν θα
μοχθήσουν για να γίνουν αυτό που θέλουν στη ζωή τους. Γι’ αυτό και, αντί
να μακρηγορώ με διδαχές, αποφάσισα
να παρουσιάσω ιστορίες μαθητών. Ξεχωριστών μαθητών, που κατανόησαν
ότι τα εμπόδια για την υλοποίηση του
ονείρου που είχαν για τη ζωή τους τα
έθετε ο ίδιος τους ο εαυτός.
Αυτοί οι μαθητές, ξεκίνησαν τον
αγώνα τους με αμφιβολίες, αλλά τις
ξεπέρασαν.
Δεν επέτρεψαν ούτε στην ανασφάλεια ούτε στη νωθρότητα ούτε ακόμη
και στην ηλικία να τους φράξουν το
δρόμο. Διεκδίκησαν και πέτυχαν αυτό
που ήθελαν για τη ζωή τους. Εμείς, οι
δάσκαλοί τους, τους καμαρώνουμε,
γιατί ζήσαμε τον αγώνα τους. Τους
στηρίξαμε με τις γνώσεις και την πείρα
μας, έχουμε όμως την επίγνωση ότι
μόνοι τους τα κατάφεραν. Γιατί στις
κρίσιμες ώρες της μελέτης και της εξέτασης μόνοι τους ήταν. Γι’ αυτό και η
επιτυχία είναι όλη δική τους. Συγχαρητήρια!
Πάρης, 26: Δίνοντας πανελλαδικές
στα δεκαοχτώ του, πέτυχε σε ένα Τ.Ε.Ι
που, όμως, προς μεγάλη του απογοήτευση, απείχε από την πρώτη του επιλογή. Βέβαια, συνεπής προς τον εαυτό
του και την οικογένειά του, παρόλο
που δεν τον ενθουσίαζε το αντικείμενο
των σπουδών του, πήρε πτυχίο και, μετά το στρατό, έπιασε δουλειά σε μια
εταιρεία. Εμείς τον γνωρίσαμε όταν,
εργαζόμενος πια, μπήκε διστακτικά
και συνεσταλμένα στο φροντιστήριο.
«Είμαι 26 χρονών», ήταν η πρώτη του
κουβέντα. «Θέλω να γίνω αστυνομικός, πάντα αυτό ήθελα να κάνω. Τι λέτε, μπορώ;». Μπόρεσε. Στα 27 του
ήταν φοιτητής στη σχολή αστυφυλάκων.
Μαρία, 28: Αιώνια φοιτήτρια στο
Τ.Ε.Ι Φυτικής Παραγωγής, ήρθε στο
φροντιστήρ