Αλκμήνη Μπιστίνα
Ενότητα: Ψηφιακή Εργασία
Η πρόσβαση όμως σε περισσότερες πληροφορίες δεν μπορεί να είναι βοηθητική για έναν δημοσιογράφο;
Μα το δεύτερο αρνητικό της ψηφιακής δημοσιογραφίας, ακριβώς ο όγκος της πληροφορίας. Επειδή δεν έχει περιορισμό στον όγκο, όχι μόνο μπορείς να γράφεις για κάτι όσο θες, αλλά μπορείς να γράφεις όσες φορές θες, για όσες πληροφορίες θες. Δεν υπάρχει ένα κομμάτι χαρτί που πρέπει να τα χωρέσει. Το "τα πάντα" πρέπει- όπως έχει αποδειχθεί και στη θεωρία και στην πράξη- σημαίνει τίποτα. Ο πιο εύκολος τρόπος να εξαφανίσεις μια πληροφορία είναι να την βγάλεις σε ηλεκτρονική μορφή. Είναι κάτι αντίστοιχο του να προσπαθείς να βρεις ένα μικρό κοχύλι στον βυθό του ειρηνικού ωκεανού. Παρά το γεγονός ότι η ψηφιακή δημοσιογραφία έχει απεριόριστες δυνατότητες, αυτό που είναι στην επιφάνεια της είναι πανομοιότυπο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι ήταν στον τύπο.
Γιατί θεωρείτε ότι συμβαίνει αυτό;
Γιατί, όλα τα ηλεκτρονικά μέσα ψωνίζουν από το ίδιο μαγαζί. Τα μεγάλα πρακτορεία. Και αυτό γιατί δεν πληρώνουν δημοσιογράφους για να κάνουν δημοσιογραφία και τα παίρνουν έτοιμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι είτε βρίσκεσαι στο Νέο Δελχί, είτε στην Αλάσκα, είτε στην Καλιφόρνια, είτε στον Κορυδαλλό, αυτό που θα διαβάσεις είναι ακριβώς το ίδιο. Και όχι μόνο από περιθωριακές ιστοσελίδες, οι οποίες υπάρχουν ένας θεός ξέρει για ποιον λόγο, αλλά λέω και για μεγάλες. Οι οποίες δίνουν και τον τόνο, τον παγκόσμιο τόνο. Άρα εκεί που θα περίμενε κάνεις πως το ίδιο το μέσο που έχει τεράστιες δυνατότητες θα απελευθέρωνε και θα εκδημοκρατικοποιούσε την πληροφορία, γιατί θα είχε πρόσβαση όλο και περισσότερος κόσμος σε αυτήν, τελικά, αυτό που προέκυψε, είναι μια εκπληκτική δικτατορία στην δημοσιογραφία, ένας εντυπωσιακός ολοκληρωτισμός που δεν υπήρχε στις προηγούμενες δεκαετίες όπου έννοιες, ας πούμε της ελευθεροτυπίας και της δεοντολογίας, ήταν συνεχώς υπό αίρεση.
Υπάρχουν όμως και κάποια αξιόλογα παραδείγματα μέσα σε αυτό το περιβάλλον που περιγράφετε;
Σε ένα παράλληλο σύμπαν κινούνται εκατομμύρια ηλεκτρονικά μέσα τα οποία αντανακλούν την πραγματικότητα της κοινωνίας- τα οποία όμως πρέπει να πας να τα ψάξεις. Άμα βάλεις δηλαδή μια λέξη κλειδί στο ίντερνετ θα σου βγουν μόνο τα μεγάλα πρακτορεία και τα μεγάλα Μέσα. Και θα αναπαραχθούν τα μικρότερα σε όλες τις χώρες. Δεν θα βρεις ένα αυτοδιαχειριζόμενο δημοσιογραφικό μέσο που θα δείχνει την κατάσταση των φοιτητών ή της νεολαίας ή των νέων εργαζόμενων ή των ανέργων. Υπάρχει, αλλά δεν πρόκειται να το βρεις. Εκτός αν σου στείλει κάποιος την διεύθυνση του και το βρεις εκεί. Άρα υπάρχει ένας τεράστιος ολοκληρωτισμός και χειραγώγηση τελικά της ίδιας της φιλολογικής συνείδησης της σκέψης με αυτό που συμβαίνει. Κανένας εκδημοκρατισμός και καμία κοινωνικοποίηση. Φυσικά υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις και στον ηλεκτρονικό και στον έντυπο τύπο, θα συμβαίνει πάντα αυτό, δεν είναι δηλαδή μαύρο- άσπρο.
Ποια η αντιμετώπιση των δημοσιογράφων ηλεκτρονικών μέσων από αυτούς των παραδοσιακών; Ποια η στάση της ΕΣΗΕΑ;
Ενώ άλλαζαν οι συνθήκες ραγδαία, η ΕΣΗΕΑ αρνούνταν πεισματικά να αναγνωρίσει κάθε συνδικαλιστική ιδιότητα, κάθε δημοσιογράφο που δεν ήταν σε έντυπο μέσο. Ούτε καν σε περιοδικό. Μιλάμε μόνο για εφημερίδα. Αποκλειστικά. Να είναι τώρα σε ραδιόφωνο και τηλεόρασης από τους 50 ο 1 στην ΕΣΗΕΑ και να απεργεί, γιατί δεν μπορεί να μην απεργείς αν είσαι στην ΕΣΗΕΑ, και όλοι οι άλλοι να κάθονται και να κάνει και τον μάγκα “γιατί δεν απεργείτε;”. Γιατί αδερφέ μου δεν καλύπτεται πουθενά συνδικαλιστικά, έχεις πάει άκλαυτος. Δόθηκε αυτή η μάχη και κερδήθηκε. Μετά δόθηκε η άλλη μάχη για τα ηλεκτρονικά μέσα και μόλις πέρυσι δέχτηκε και ο ΕΔΟΕΑΠ να ασφαλίσει συνάδελφους που δεν είχαν τίποτε με τον έντυπο τύπο παρά μόνο με τον ηλεκτρονικό. Μόλις πέρσι η ΕΣΗΕΑ έκανε δεκτά σαν μέλη της δημοσιογράφους του ηλεκτρονικού τύπου. Αυτή η καθυστέρηση αποδυνάμωσε τρομακτικά την αντίσταση που θα έπρεπε να υπάρχει σε αυτήν την εργασιακή επίθεση που έγινε, την επίθεση μάλλον στα εργασιακά.