Να μιλήσουμε λίγο πιο συγκεκριμένα για το δημοσιογραφικό κείμενο. Πώς εντοπίζεται αυτό στα ηλεκτρονικά μέσα;
Λοιπόν, υπάρχει ο βασικός κανόνας, οι περίφημες πέντε απαντήσεις που πρέπει να τις δώσεις στο περίφημο lead και λέει ότι μετά μπορείς να βάλεις το σχόλιο σου κτλ. Στις εφημερίδες αυτός ο κανόνας τηρούνταν σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια, διότι το ίδιο το μέσο είχε πολύ συγκεκριμένους αντικειμενικούς περιορισμούς. Δεν μπορούσες να πλατειάσεις διότι ήταν ένα κομμάτι χαρτί, ένα υλικό πράγμα, που είχε πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, ήταν τόσο επί τόσο και έπρεπε να χωρέσουν τόσα. Οπότε ο δημοσιογράφος έπρεπε σε πολύ λίγες λέξεις να χωρέσει πολλά πράγματα με τρόπο που να είναι απολύτως κατανοητό από τον αναγνώστη. Αυτό δεν ξέρω πως σου ακούγεται αλλά να σημειώσω ότι είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο πράγμα. Για αυτό λένε αν έχεις ακούσει ότι δημοσιογράφος γίνεσαι μόνο στις εφημερίδες διότι οι ίδιοι περιορισμοί του μέσου σε έκαναν συνεχώς να βελτιώνεις το γράψιμο σου. Συνεχώς. Έτσι μάθαινες τη σαφήνεια, την λιτότητα και την πληρότητα του κειμένου.
Το ηλεκτρονικό μέσο δεν έχει περιορισμούς. Αυτό είναι πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Στην αρχή έλεγαν ότι η είδηση θα απελευθερωνόταν από τις συμβάσεις και τα δεσμά του έντυπου λόγου. Η ζωή έδειξε ότι αυτό όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά έχει καταστρέψει το λόγο εν γένει. Ανεξάρτητα σε ποια μορφή βγαίνει. Αυτό συνέβη διότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν μέσο αναγνώστη να διαβάσει ένα πολύ μεγάλο κείμενο μέσα από μια οθόνη. Κουράζει. Ναι μεν έχεις την δυνατότητα να γράψεις όσα δεν μπορούσες να γράψεις στην εφημερίδα, αλλά δεν έχει κανένα νόημα να το κάνεις όταν δεν θα το διαβάσει κανείς. Το αποτέλεσμα είναι να χάνεται και η ίδια η είδηση που βρίσκεται στην εφημερίδα. Γιατί ο αναγνώστης θα σταματήσει στις πρώτες 500 λέξεις. Πολύ σπάνια θα διαβάσει 3000 για να βγάλει ένα συμπέρασμα ή για να διαβάσει το δικό σου συμπέρασμα. Οπότε, στις καλές περιπτώσεις του ηλεκτρονικού τύπου αρχίζει και επανέρχεται ο έντυπος δημοσιογραφικός λόγος, στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι μια απίστευτη σούπα η οποία αναγνωρίζοντας την ανάγκη των ιδιοκτητών ότι δεν θα το διαβάσει κανείς, μεταφράζεται σε σχεδόν τηλεγραφικές πρώτες αράδες, συνήθως ασύντακτες, άλογες, ανόητες οι οποίες κάνουν κιμά όσο μυαλό έχει απομείνει στον μέσο αναγνώστη και μέχρι εκεί. Άρα ενώ ως μέσο αντικειμενικά οι δυνατότητες της ψηφιακής δημοσιογραφίας είναι απεριόριστες, τελικά αυτό το απεριόριστο λειτούργησε εντελώς αρνητικά για την δημοσιογραφία και σε βάρος του αναγνώστη.
Ενότητα: Ψηφιακή Εργασία
Στην αρχή έλεγαν ότι η είδηση θα απελευθερωνόταν από τις συμβάσεις και τα δεσμά του έντυπου λόγου. Η ζωή έδειξε ότι αυτό όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά έχει καταστρέψει το λόγο εν γένει.
Αυτό είναι το λιγότερο που σου περιγράφω. Τα άτομα που είχαν μάθει σε αυτόν τον τρόπο δράσης περάσαν στον ηλεκτρονικό τύπο που είχε ακόμη μικρότερες απαιτήσεις, που ήταν ακόμη πιο άθλιες οι συνθήκες εργασίας, που ήταν ακόμη πιο άθλια η εργασιακή αντιμετώπιση και πια έχουν καταστραφεί από άποψη δημοσιογραφική, πολύ περισσότερο που ο ηλεκτρονικός τύπος δεν έχει καμία σχέση με την δημοσιογραφία. Δηλαδή ο ηλεκτρονικός τύπος αναπαράγει ειδήσεις ή πληροφορίες, όλοι ψωνίζουν από τα ίδια καλάθια, μερικά πρακτορεία δηλαδή, διεθνή και εξωτερικά. Κυριαρχεί άθλια γραφή, ασύντακτη, δεν συζητάμε για την ελληνική γλώσσα γιατί δεν καλλιεργείται. Αυτό το πράγμα παράγει ανθρώπους οπού δημιουργούν την συνείδηση του «αν εγώ είμαι δημοσιογράφος, αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή είναι δημοσιογραφία», αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτό το πράγμα. Και η κατάσταση βαίνει συνεχώς επιδεινούμενη σε όλα τα επίπεδα.