Ο ψηφιακός ακτιβισμός αποτελεί μία ακόμα πτυχή του διαδικτύου η οποία είναι ιδιαίτερα εμφανής τα τελευταία χρόνια. Είναι στην ουσία μία μορφή ακτιβισμού η οποία χρησιμοποιεί διαδικτυακά μέσα προκειμένου να κινητοποιήσει τους χρήστες να αναλάβουν δράση.
Στο άρθρο των New York Times, η Manal al-Sharif, συνιδρυτής του #Women2Drive, θέτει το ζήτημα του ψηφιακού ακτιβισμού και εντός γεωγραφικών πλαισίων ενώ παράλληλα θίγει το πώς οι πλατφόρμες που χρησιμοποιούνται από ακτιβιστές (κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) μπορούν να λειτουργούν ενάντια στις όποιες ακτιβιστικές δράσεις. Ειδικότερα, στην περιοχή της Σαουδικής Αραβίας, τα social media αποτελούν μέσα διατάραξης της καθεστηκυίας τάξης και οργάνωσης ομάδων εναντίωσης στις καταπιέσεις των κυβερνήσεων. Ωστόσο, έχουν λειτουργήσει και ανασταλτικά, υπονομεύοντας χρήστες και καθιστώντας ευάλωτους τους ακτιβιστές χρησιμοποιώντας εναντίον τους τα προσωπικά τους δεδομένα.
Πιο συγκεκριμένα, πλατφόρμες στις οποίες δραστηριοποιούνται και ακτιβιστές, παρέχουν τα δεδομένα των χρηστών έναντι ενός μικρού αντιτίμου (99$ το μήνα). Το Twitter μάλιστα, επιτρέπει να ανατρέξει όποιος καταβάλει αυτό το ποσό σε δημοσιεύσεις από το 2006 και μετά, ακόμα και σε αυτές που έχουν διαγραφεί. Αυτή τη δυνατότητα μπορούν να την αξιοποιήσουν κυβερνήσεις, μυστικές υπηρεσίες ακόμα και φονταμενταλιστικές θρησκευτικές ομάδες. Όπως αναφέρει και η Manal al-Sharif, πολλοί από τους ακτιβιστές μπορούν να διατηρούν την ταυτότητα τους ανώνυμη, αλλά άλλοι, όπως και η ίδια, δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Επομένως, όσοι αποφασίζουν να εκμεταλλευτούν τα δεδομένα των χρηστών προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον τους και να αποδυναμώσουν την δράση τους, μπορούν να το κάνουν στοχεύοντας προσωπικά σε όσους διατηρούν ένα δημόσιο προφίλ.
Πολλά είναι τα θέματα και οι αμφιβολίες που περιβάλλουν τον ψηφιακό ακτιβισμό. Θίγεται το ζήτημα της παθητικότητας των χρηστών, κατά πόσο αυτοί που συμμετέχουν σε δράσεις το κάνουν εξαιτίας αγνού ενδιαφέροντος και εμπλοκής με τα εκάστοτε ζητήματα, πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι όντως σε πραγματικά δεδομένα και πλαίσια κ.ο.κ. Ωστόσο, όσο και αν υπάρχει βάση σε αυτούς τους προβληματισμούς δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι ο ψηφιακός ακτιβισμός έχει τη δυνατότητα να κινητοποιήσει μάζες και να φέρει όντως αλλαγή εφόσον γίνει σωστά και οργανωμένα. Αν όμως αυτή η δυνατότητα υπονομεύεται από τις ίδιες τις πλατφόρμες στις οποίες πραγματοποιούνται ακτιβιστικές δράσεις, θα οδηγούμαστε σε συγκρούσεις και σε άνισες αναμετρήσεις. Για αυτό το λόγο πολλοί μεταφέρουν αυτές τις δράσεις σε εναλλακτικές πλατφόρμες που, φαινομενικά τουλάχιστον, προστατεύουν τους χρήστες και δεν εκθέτουν με τόση ευκολία την ιδιωτικότητά τους.
Πηγή:https://www.nytimes.com/2018/09/16/opinion/politics/the-dangers-of-digital-activism.html
Αλκμήνη Μπιστινα
Οι
Κίνδυνοι
του
ψηφιακού ακτιβισμού