Επομένως, η πρώτη «λύση» του προβλήματος δεν μπορεί να λειτουργήσει. Μια εναλλακτική λύση θα πρότεινε να απενεργοποιηθεί το σύστημα μέσω του οποίου προσφέρονται τέτοιες πρακτικές. Όμως, πώς μπορεί κανείς να απενεργοποιήσει το μέσο του hacktivism όταν αυτό είναι το ίδιο το διαδίκτυο; Όλοι όσοι δραστηριοποιούνται σε αυτό το είδος ακτιβισμού, δεν δημιούργησαν ένα καινούριο δίκτυο, αλλά θεμελιώθηκαν στις δυνατότητες που δίνει το υπάρχον παγκόσμιο δίκτυο και στις ηθικές αρχές των hackers που αναφέρονται παραπάνω.
Ένα ερώτημα που προκύπτει από τις προσπάθειες ποινικοποίησης τέτοιων πρακτικών, είναι για ποιον λόγο ένας hacktivist να θεωρείται εγκληματίας και να πρέπει να τιμωρηθεί. Οι άνθρωποι αυτοί, που καλώς ή κακώς, επιλέγουν να αποκαλύψουν μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, δεν θα έπρεπε να επιβραβεύονταν; Για ποιον λόγο, εφόσον μιλούν -με αποδείξεις- για την αφερεγγυότητα πολιτικών πρακτικών, να διώκονται ποινικά; Μάλλον η απάντηση αφορά το γεγονός ότι ούτε η παραδοσιακές «επαναστάσεις» θεωρούνται αποδεκτές από ένα πολιτικό καθεστώς, ακόμα κι αν αυτό θεωρείται δημοκρατικό. Σε γενικές γραμμές πάντως, τα παραδοσιακά μέσα, οι κυβερνήσεις και οι δικοί τους οργανισμοί ασφαλείας δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το Wikileaks και οι όμοιοι του, δεν καθοδηγούνται από ένα μόνο άτομο, ή από μία ομάδα ατόμων. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα δίκτυο χιλιάδων ανθρώπων ανά τον κόσμο που κινητοποιούνται από την hack-τιβιστική κουλτούρα και αρχές. Όσες συλλήψεις, αποκαθηλώσεις, και γενικά προσπάθειες για περιορισμό και να γίνουν, ποτέ δεν θα έχουν εξαφανιστεί όλοι όσοι ασχολούνται.
Πηγή:https://www.arifyildirim.com/ilt510/peter.ludlow.pdf
Wikileaks
and Hactivist Culture
... ή πώς να εξαφανίσετε την Wikileaks ανεπιτυχώς!
Τα τελευταία χρόνια, η Wikileaks, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, αποτελεί μια «μάστιγα», τουλάχιστον για όλους εκείνους που προσπαθούν να κρυφτούν αλλά δεν τα καταφέρνουν. Η Wikileaks δημοσιεύει απόρρητα έγγραφα και αποδείξεις, που της προσφέρουν χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο, διατηρώντας την ανωνυμία τους, ώστε να «ξεσκεπάσει» κυβερνήσεις, πολιτικές και οικονομικές πρακτικές, όλων εκείνων που ενεργούν «πίσω από την πλάτη» των ανθρώπων, παγκοσμίως.
Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, οι «πληγέντες» να εξαφανίσουν αυτήν την μάστιγα και να συνεχίσουν να δρουν χωρίς τον φόβο της αποκάλυψης; Μια ιδέα ήταν να αποκαθηλώσουν τον ιδρυτή της Wikileaks, Julian Assange. Ο τρόπος σίγουρα θα ήταν εύκολος να βρεθεί, είτε με την επίρριψη ευθυνών για εγκλήματα κατά των κυβερνήσεων, είτε ακόμα και με δολοφονία. Το ζήτημα όμως εδώ είναι το εξής: Μπορεί να εξαφανιστεί μια τέτοια πρακτική αποκάλυψης απόρρητων πληροφοριών «εξαφανίζοντας» τον ιδρυτή μια τέτοιας οργάνωσης; Αρκεί να αποκαθηλώσει κανείς ένα και μόνο άτομο, για να σταματήσουν χιλιάδες άλλοι, από όλο τον κόσμο, να δημοσιεύουν τέτοιες πληροφορίες; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική στο συγκεκριμένο ερώτημα.
Τα Wikileaks, άλλωστε, δεν είναι η προσπάθεια ενός μόνο ανθρώπου, αλλά αποτελούν το αποτέλεσμα συνεργασίας πολλών δεκαετιών, από ανθρώπους που χρησιμοποιούν τις πρακτικές hacking για πολιτικούς σκοπούς (hacktivism) και που πιστεύουν ότι οι πληροφορίες πρέπει να είναι ελεύθερες. Αν, λοιπόν, o ιδρυτής πάψει να δραστηριοποιείται, και ακόμα κι αν τα wikileaks περιοριστούν, σίγουρα θα εμφανιστούν άλλες αντίστοιχες πλατφόρμες. Γιατί, πολύ απλά, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ακολουθούν το μότο «Όλες οι πληροφορίες πρέπει να είναι ελεύθερες, καμία εμπιστοσύνη στις αρχές και προώθηση της αποκέντρωσης των πρώτων».
Βασιλική Πούλου
αφιέρωμα:
Ψηφιακός Ακτιβισμός