Πώς θα υπάρχει αξιοκρατία και ποιος θα ορίζει το ποσό που αντιστοιχεί σε κάθε κατηγορία προσωπικών δεδομένων; Όλοι θα έχουν ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση μέσα σε αυτό το νέο περιβάλλον; Αν αυξηθεί η προσφορά δεν θα μειωθεί η ζήτηση από τις εταιρείες; Επομένως, υπάρχει η πιθανότητα να πέσει και η αξία των δεδομένων. Επιπλέον, πρέπει να ληφθούν υπόψη και ψυχολογικές παράμετροι. Ήδη υπάρχει το ζήτημα της εξάρτησης από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και του χρόνου που περνάμε μπροστά από τις οθόνες μας. Τι θα γίνει όταν μέσα σε αυτήν την εξίσωση μπει και ο οικονομικός παράγοντας; Ποιος θα εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα στο κυνήγι του κέρδους και την υγεία;
Κάτι ακόμα για το οποίο δεν γίνεται συχνά συζήτηση είναι η ενέργεια που καταναλώνεται για να μπορεί το διαδίκτυο και οι διακομιστές των εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων να λειτουργούν. Υιοθετώντας το μοντέλο του Lanier, θα χρειαστεί να υπάρξουν ακόμα περισσότερες «αποθήκες δεδομένων» και άρα ακόμα περισσότερη ενέργεια για να λειτουργήσουν.
Σίγουρα, η εθελοντική παροχή των δεδομένων μας προς αντάλλαγμα της χρήσης του διαδικτύου και των υπηρεσιών του δεν είναι ιδανική και υπάρχει επιτακτική ανάγκη για αλλαγή. Αν κάθε μέσος χρήστης γίνει ενεργά μέρος μιας τέτοιας επιχειρηματικής συνθήκης, δεν υποκύπτει στην ουσία σε αυτό που εν τέλει θα έπρεπε να αποφευχθεί; Μήπως το ζήτημα δεν είναι το να αποκτήσουν οικονομική αξία τα δεδομένα του χρήστη για τον ίδιο, αλλά το να πάψει να χρειάζεται να τα παρέχει και μάλιστα αφιλοκερδώς δίχως ο ίδιος να γνωρίζει τι σημαίνει αυτό για την ζωή του;
Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=Np5ri-KktNs
Προσωπικά δεδομένα προς πώληση: Jaron Lanier και το μέλλον της διαδικτυακής ζωής
Αλκμήνη Μπιστίνα
Ο Jaron Lanier, επιστήμονας υπολογιστών και φιλόσοφος της επιστήμης των υπολογιστών, καλύπτει εν συντομία ζητήματα προσωπικών δεδομένων και το πως αυτά αξιοποιούνται ενώ παρουσιάζει ένα μέλλον στο οποίο τα δεδομένα αυτά θα αποτελούν αντικείμενο πώλησης στις εταιρείες.
Πλέον, για να κινηθούμε ελεύθερα στον κυβερνοχώρο απαιτείται να παράσχουμε κάποια προσωπικά δεδομένα, τα οποία σπάνια γνωρίζουμε ποια είναι, πού καταλήγουν, πώς αξιοποιούνται. Υπάρχει πάντα η ψευδαίσθηση της συναίνεσης, ωστόσο αν αρνηθούμε αυτή τη συνθήκη «δωρεάς» των δεδομένων δεν θα είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε τις παροχές του διαδικτύου και των ιστοσελίδων.
Τα προσωπικά δεδομένα, είναι στην ουσία ένα είδος καύσιμου βάσει του οποίου λειτουργούν όλες οι επιχειρήσεις του διαδικτύου. Κάτι που θίγει και ο ίδιος ο Lanier, είναι το ότι δεν μας κάνει εντύπωση πια το πώς οι διαδικτυακές πλατφόρμες εκμεταλλεύονται στην ουσία τα δεδομένα των χρηστών τους προκειμένου να αποκτήσουν κέρδη, προσφέροντας φαινομενικά δωρεάν υπηρεσίες. Ο χρήστης καθίσταται εθελοντής δεδομένων σε ένα σύμπαν του οποίου δεν έχει τον έλεγχο.
Η λύση που προσφέρει ο Lanier είναι οι εταιρείες να αγοράζουν τα δεδομένα από τους χρήστες, δημιουργώντας στην ουσία καθαρά επιχειρηματικές σχέσεις ανάμεσα σε χρήστη και διαδικτυακή επιχείρηση.
Κάτι τέτοιο θα είναι εφικτό με την παρουσία κάποιων επιχειρηματικών οντοτήτων που θα λειτουργούν σαν μεσάζοντες και θα υπόκεινται σε πολύ συγκεκριμένη νομοθεσία. Όλο αυτό θα λειτουργεί στη βάση μιας έννοιας που ονομάζεται αξιοπρέπεια δεδομένων, και στην ουσία σημαίνει ότι ο χρήστης θα έχει όλα τα ηθικά δικαιώματα των δεδομένων που συνεπάγεται η ύπαρξη του.
Το μοντέλο που παρουσιάζει ο Lanier, ωστόσο, δεν είναι τόσο ιδανικό όσο φαίνεται. Αρχικά, υπάρχει ο κίνδυνος της δημιουργίας μιας διαδικτυακής ελίτ χρηστών, η οποία θα προσφέρει σε σταθερή βάση τα δεδομένα της έναντι κάποιου οικονομικού ανταλλάγματος.