αναδεικνύουν την δημιουργικότητα τους με ποικίλους τρόπους στο διαδίκτυο. Είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με διάφορες πλατφόρμες του κυβερνοχώρου. Ωστόσο, το έργο του Jenkins παραμένει επίκαιρο και οι προτάσεις του πιο αναγκαίες από ποτέ.
Οι δυνατότητες είναι σχεδόν απεριόριστες. Υπάρχουν αμέτρητες πλατφόρμες που προσφέρουν όσα ο Jenkins περιγράφει και άλλα τόσα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας προσέγγισης. Παρόλο που έχουν υπάρξει βελτιώσεις, η εκπαίδευση παραμένει σε μεγάλο βαθμό μια παθητική διαδικασία στην οποία χάνεται η αίσθηση ότι είμαστε μέρος μιας κοινότητας και ότι οι πράξεις μας έχουν και πρέπει να έχουν αντίκτυπο σε αυτήν.
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα, παρά τις προτάσεις και τη συνεισφορά ανθρώπων όπως ο Jenkins στον ακαδημαϊκό χώρο, με προβληματίζει. Πώς και γιατί δεν αξιοποιούνται τα εργαλεία που προσφέρονται από πλατφόρμες όπως η Wikipedia για παράδειγμα με τρόπο που θα εντάξει τους μαθητές στο σκεπτικό της έρευνας, της αναζήτησης, της εγκυρότητας και της απόκτησης γνώσης μέσω της συνεργασίας; Γιατί, αντί να προάγονται τα παραπάνω, αποθαρρύνεται το μαθητικό κοινό από το να χρησιμοποιεί τέτοιες πλατφόρμες; Είναι δυνατό τα μειονεκτήματα που παρουσιάζονται σε αυτές να ισοπεδώσουν και τα εν ενεργεία και δυνητικά πλεονεκτήματα τους;
Πηγή:https://www.edutopia.org/video/henry-jenkins-participatory-culture-and-media-education-big-thinkers-series, https://www.macfound.org/media/article_pdfs/JENKINS_WHITE_PAPER.PDF (σελ. 7 - 11)
Ο επίκουρος καθηγητής Επικοινωνίας, δημοσιογραφίας και μέσων ενημέρωσης του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια Henry Jenkins, μιλάει για το πως οι εκπαιδευτές μπορούν να ενισχύσουν την εμπλοκή των πολιτών αξιοποιώντας τις ικανότητες που καλλιεργούν οι μαθητές τους μέσα σε διαδικτυακές κοινότητες που στηρίζονται στο ενδιαφέρον.
Η συμμετοχική κουλτούρα ορίζεται ως ένα πεδίο στο οποίο οι συμμετέχοντες μπορούν να αναδείξουν την δημιουργικότητά τους, να τη μοιραστούν με άλλους κάτω από την καθοδήγηση των πιο έμπειρων, ενώ παράλληλα καλλιεργείται και το αίσθημα ότι οι συμβολές του κάθε ατόμου έχουν βαρύτητα. Τέλος, όσοι εμπλέκονται σε ένα τέτοιο πεδίο αναπτύσσουν κάποιου είδους κοινωνικές σχέσεις μεταξύ τους. Όπως τονίζεται και στην αναφορά του Jenkins (Confronting the Challenges of Participatory Culture: Media Education for the 21st Century, 2006) δεν υποχρεούται κανείς να συνεισφέρει σε αυτό, ωστόσο αυτό που είναι σημαντικό είναι να γνωρίζουν όλοι ότι μπορούν να το κάνουν εφόσον επιθυμήσουν και πως η αξία του έργου τους θα αναγνωρισθεί.
Όπως αναφέρει και στο βίντεο του 2013, αν και είναι καλό και θεμιτό ότι οι μαθητές καλλιεργούν και εξελίσσουν εκτός σχολείου δεξιότητες και ενδιαφέροντα, ο ρόλος τους σχολείου και της εκπαίδευσης δεν πρέπει να αναιρεθεί ούτε οι καθηγητές και οι δάσκαλοι να επαναπαυθούν σε αυτή τη συνθήκη. Αυτό το σκεπτικό οδηγεί πολλούς στο να χαθούν μέσα στην πληθώρα πληροφοριών και δυνατοτήτων που προσφέρει το διαδίκτυο. Αυτό που θα έπρεπε να γίνει είναι να αξιοποιηθούν πλατφόρμες της συνεργατικής κουλτούρας στις οποίες συνήθως οι νέοι παράγουν περιεχόμενο για τα εξωσχολικά τους ενδιαφέροντα με τρόπο που θα καλλιεργείται πολιτική συνείδηση, θα ενθαρρύνεται η συμμετοχή των μαθητών, ενώ οι καθηγητές θα καθοδηγούν δίχως να επιβάλλουν. Βασικός στόχος είναι εν τέλει να επέλθει κοινωνική αλλαγή.
H τεχνολογική εξέλιξη ήταν ραγδαία από την έκδοση της παραπάνω εργασίας μέχρι σήμερα. Πλέον οι νέοι μοιράζονται και με το παραπάνω στοιχεία της καθημερινότητάς τους και
...και στην εκπαίδευση
Αλκμήνη Μπιστίνα