Listy Feliksa Nowowiejskiego ( 1877-1946 )
221
skał stopień naukowy doktora medycyny i chirurgii na podstawie dysertacji pt . O ostrym zapaleniu szpiku kostnego ze szczególnym uwzględnieniem zapalenia szpiku kostnego w wieku niemowlęcym . W tym samym roku otrzymał w Kijowie dyplom lekarza , który pozwalał na prowadzenie praktyki w zaborze rosyjskim . W 1899 r . pracował jako lekarz fabryczny w Zagórzu koło Dąbrowy Górniczej . W latach 1899-1901 odbył studia uzupełniające w Paryżu , Krakowie i Wiedniu .
W 1901 r . rozpoczął pracę w Zakładzie Patologii Ogólnej i Doświadczalnej na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego ( UJ ), gdzie był asystentem ( 1901-1906 ), docentem ( 1906-1910 ), profesorem nadzwyczajnym ( 1910 ) i zwyczajnym ( 1910-1913 ). W latach 1913-1918 pracował w Zakładzie Antropologii na Wydziale Filozoficznym UJ .
W 1902 r . otrzymał tytuł doktora wszech nauk lekarskich na UJ , który pozwalał mu na prowadzenie praktyki lekarskiej w zaborze austriackim . Habilitację z dziedziny patologii ogólnej i doświadczalnej uzyskał na UJ w 1906 r . na podstawie pracy pt . Znaczenie dróg oddechowych , jako wrót zakażenia w warunkach prawidłowych . W 1907 r . rozszerzono mu tamże habilitację na propedeutykę lekarską . W latach 1914-1918 był naczelnym lekarzem IV filii trzeciego Szpitala Fortecznego w Krakowie .
Po zakończeniu I wojny światowej był szefem Sekcji Naukowej Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych ( 1918-1919 ), kierownikiem Zakładu Patologii Ogólnej i Doświadczalnej na Uniwersytecie Warszaw skim ( listopad 1918 – luty 1919 r .) oraz szefem Sekcji Nauki i Szkół Aka demickich w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego ( luty 1919 – listopad 1920 r .).
W 1920 r . przeniósł się na Uniwersytet Poznański ( UP ), gdzie organizował Wydział Lekarski , a w nim Zakład Historii i Filozofii Medycyny oraz Zakład Antropologii . Na UP był : dziekanem Wydziału Lekarskiego ( 1920- -1922 ), profesorem zwyczajnym ( 1920 ), kierownikiem Zakładu Historii i Filozofii Medycyny ( 1920-1947 ), kierownikiem Zakładu Antropologii ( 1921-1946 ). W 1atach 1935-1939 kierował Zakładem Historii i Filozofii Medycyny na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie .
W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził wykłady na Wydziale Lekarskim tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich w Warszawie i Krakowie . W latach 1942-1944 pełnił funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego , a następnie prorektora ( 1944-1945 ) tej uczelni .
Po wojnie powrócił do Poznania , gdzie odtworzył Zakład Historii i Filozofii Medycyny oraz Zakład Antropologii UP . W 1947 r . został przeniesiony przymusowo na emeryturę . W latach 1957-1960 był profesorem zwyczajnym w Katedrze Historii Medycyny Akademii Medycznej w Poznaniu .
Był członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności ( PAU , od 1930 r .), sekretarzem Komisji Historii Nauk Matematyczno-Przyrodniczych Akademii