Recenzje i omówienia
187
w 2003 r. do archiwów uproszczonych metod opracowania (zalecających podział zasobu archiwum na trzy grupy opracowania i zależnie od tego dopuszczających odstąpienie od naukowego opracowania zespołu, czyli np.
skrócenie wstępu lub sporządzenie zamiast wstępu notatki informacyjnej, zaniechanie paginacji czy porządkowania wewnętrznego jednostek archiwalnych), czemu konsekwentnie dawała wyraz w swoich wcześniejszych publikacjach i wypowiedziach.
Rozdział III zatytułowany jest Metodyka szczegółowa opracowania wybranych
rodzajów zespołów i archiwaliów. Wywód został podzielony na podrozdziały
zgodne z opisywanymi rodzajami dokumentacji: zasób staropolski, akta instytucji ochrony prawa i wymiaru sprawiedliwości (notarialne, sądów, prokuratur, stanu prawnego nieruchomości), akta bankowe, stanu cywilnego,
zespoły prywatne oraz dokumentacja nieaktowa (kartograficzna, techniczna, fotografie, nagrania dźwiękowe i materiały ulotne), i stanowi przegląd
przepisów dotyczący metod opracowania tychże w archiwach państwowych.
Poprzedni rozdział zawierał analizę przepisów w odniesieniu do ogólnego
modelu opracowania, a ten stanowi szczegółowy przegląd metodyki, stąd,
być może, pojawiające się momentami wrażenie powtórzeń. Zresztą tytuł
rozdziału III jest trochę mylący, gdyż zawiera on również omówienie przepisów, lecz nie jest to wyraźnie wyartykułowane, posłużono się w zamian
sformułowaniem „metodyka szczegółowa”. Zaznaczono także, że przedstawiono tu wybrane rodzaje zespołów i archiwaliów, stąd nieobecność w omówieniu np. akt administracji państwowej, wyborów do rad narodowych czy
akt PZPR, mimo iż opracowanie tych materiałów jest regulowane przepisami
Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych.
Rozdział IV: Dorobek literatury archiwalnej w okresie „dojrzałości” w zakre
sie ogólnego modelu i wybranych zagadnień, zawiera przegląd literatury archiwalnej z podziałem na podręczniki (znalazła się tu przede wszystkim toruńska Archiwistyka Bogdana Ryszewskiego, Andrzeja Tomczaka i Haliny
Robótki z 1990 r. oraz Metodyka pracy archiwalnej pod redakcją Stanisława
Sierpowskiego z ośrodka poznańskiego) i pozostałe publikacje oraz literaturę
o wybranych problemach teoretycznych i metodycznych, w układzie podobnym jak w rozdziale II.
Rozdział V, zatytułowany Opracowanie wybranych rodzajów zespołów i ar
chiwaliów w świetle literatury, zawiera omówienie publikacji w odniesieniu do
metodyki opracowania także wybranych zespołów, jednak ich wachlarz jest
o wiele szerszy niż w rozdziale III: poszerzono je o akta administracji państwowej i samorządowej z XIX-XX w., akta wojskowe, finansowe i gospodarcze, kościelne, instytucji kultury i oświaty, organizacji społecznych i partii
politycznych. Do niektórych grup zastosowano nieco odmienną terminologię, np. akta podworskie (rodzinno-majątkowe) w rozdziale III występują jako archiwalia podworskie w grupie zespołów prywatnych. Wydaje się,
że rozdział ten można by uzupełnić o bardziej szczegółowy przegląd litera-