116
Wiesława Kwiatkowska
dziano potrzebę dokonania w nich uzupełnień i poprawek39. Podjęte prace
zaowocowały wydaniem w roku 1983 nowych wskazówek metodycznych40.
W porównaniu do poprzedniej instrukcji zawierają one znacznie bardziej
przejrzysty wykaz etapów i wchodzących w ich zakres czynności opracowania. Szczegółowo omawiają poszczególne czynności porządkowe, a przede
wszystkim sposób sporządzania inwentarza ze wstępem i innych pomocy.
Ponadto wprowadzają pojęcie archiwum podworskiego, ustalają jego skład,
podstawowe typy. Jako ich uzupełnienie, zwłaszcza w zakresie wyodrębniania zespołów i ich porządku wewnętrznego, można traktować rozważania
Ryszewskiego, zawarte w podręczniku Archiwistyka41. Są one oparte na dotychczasowym dorobku metodycznym polskiej archiwistyki, wzbogaconym
o własne ustaleniach autora. Z opracowań tych wyłania się całościowy model
metodyczny, uniwersalny i zawierający zalecenia pomocne w rozwiązywaniu konkretnych problemów.
Opracowanie obejmuje nadal następujące etapy: Prace wstępne (studia
wstępne, wybór metody porządkowania); Porządkowanie; Opracowanie inwentarza i innych pomocy archiwalnych. Zachowano dotychczasowy zakres
studiów wstępnych i ich podstawę źródłową. Zdobyta wiedza pozwala na
rozwiązanie kwestii związanych z granicami zespołów i ich porządkiem wewnętrznym.
Nie zmieniono podejścia do struktury archiwów podworskich, które tworzą złożone całości, w skład których mogą wchodzić zespoły proste, np. w archiwach podworsko-przemysłowych – archiwalia poszczególnych jednostek
organizacyjnych administracji dóbr, prowadzących odrębne registratury.
Przy ich wydzielaniu należy zwracać uwagę na momenty zasadniczej reorganizacji administracji, związanej ze zmianą form prawno-organizacyjnych42.
Problemy dotyczące wyodrębniania zespołów podworskich w sposób całościowy przedstawił Bohdan Ryszewski. Wchodzące w ich skład dwie zasadnicze części: rodzinną i administracyjno-