PETER SCHOUTE
COLUMN
Ik was 16 jaar toen ik al in een ballroom-orkest speelde. Mijn meisje (later mijn vrouw) zat dan meestal in de zaal. Ze was verzot op dansen en ze kon het ook goed.
Als ik dan op het podium zat te spelen en ik zag haar in de armen van een of andere gozer dan was ik behoorlijk jaloers. Maar ja, alle mannen dachten; zo'n mooi meisje en dan helemaal alleen. Ze hadden geen idee dat ze vanaf het podium met argus-ogen werden gadegeslagen. Toen het orkest na vele jaren ontbonden werd omdat Ballroom-dancing een beetje uit de mode raakte zat ik plotseling ook in de zaal in plaats van het podium. Als je ten dans werd gevraagd moest je bekennen dat je geen stap kon dansen. Men weigerde dat te geloven en waren altijd diep beledigd. Een muzikant die niet kan dansen is hetzelfde als een huisarts die geen praktijk heeft omdat hij ziek is.
Daarom besloten mijn vrouw en ik op dansles te gaan. Dat deed ze voor mij want zij kon het al.
Om het meteen maar te zeggen
HET WAS GEEN SUCCES mensen! Ik ben nogal een "houterig" type en al helemaal niet soepel in de heupen. Daar kwam nog bij dat de danslerares een oogje op mij had en het nodig vond om mij in de pauze extra dansles te geven. Terwijl de andere cursisten gezellig aan de bar zaten, bewoog ik mij in haar armen als een zak "armeturf"
Toen kwam het moment van afdansen voor je diploma! Ik kan me niet herinneren ooit zo zenuwachtig te zijn geweest. Ik had als rugnummer cijfer 13. Dat maakte mij niet rustiger!
Mijn vrouw fungeerde als tom-tom en fluisterde mij de passen in het oor. Af en toe tilde ze mij een centimeter of twee op en dan leek het net alsof ik haar feilloos volgde. En waarachtig.. ik kreeg mijn diploma.
Als ik nu ten dans word gevraagd en ik zeg dat ik pijnlijke knieen heb, geloven ze het onmiddellijk!!
Het enige voordeel van oud zijn!
"Mijn vrouw fungeerde als tom-tom en fluisterde mij de passen in het oor. Af en toe tilde ze mij een centimeter of twee op en dan leek het net alsof ik haar feilloos volgde. En waarachtig.. ik kreeg mijn diploma"